Kaliber: 12,7 mm

Amunicja: 12,7x107

Masa broni: 34 kg

Masa zestawu: 157 kg

Długość broni: 1626 mm

Długość zestawu: 2328 mm

Długość lufy: 1069 mm

Masa pocisku: 48,3 g

Prędkość wylotowa: 840 m/s

Zasilanie: taśma na 50 naboi o masie 9 kg

Szybkostrzelność: 560-600 strz./min

Wielkokalibrowy karabin maszynowy opracowany przez Wasilija A. Diegtiariowa i udoskonalony w 1938 roku przez Georgija Siemionowicza Szpagina (bębnowy donośnik taśmy amunicyjnej) oraz L.N. Kolesnikowa (dwukołowa laweta rozkładana do prowadzenia ognia plot).
Konstrukcja broni była rozwinięciem rozwiązań zastosowanych w ręcznym karabinie maszynowym DP opracowanym przez tego samego konstruktora. Zewnętrzna powierzchnia lufy poprzecznie użebrowana dla poprawienia chłodzenia oraz połączona z komorą zamkową gwintem co umożliwiało wymianę lufy.
Celownik ramkowy wyskalowany do 3400 m, z muszką słupkową. Do prowadzenia ognia plot używano celowniki kołowe wz. 1938 i wz. 1941 - ze stałymi pierścieniami współśrodkowymi oraz listwami nastawczymi, dla uwzględnienia poprawek oraz przeziernikiem w postaci małego otworka w słupkowym ramieniu.
W 1943 roku wprowadzono przeciwlotniczy celownik rakursowy wz. 1943 z obrotową muszką wyprzedzeń powiązaną kinematycznie z przeziernikiem kierunkowym.

Broń tego typu stanowiła uzbrojenie kompani przeciwlotniczych, uzbrojonych etatowo w 16 wkm.
Montowano je także na wieży czołgów typu IS-2 oraz na dachu nadbudowy pancernej dział samobieżnych typu ISU-122 i ISU-152 jako przeciwlotniczy km.