Formowanie:
Formowanie rozpoczęto w sierpniu i wrześniu 1944 roku w Lublinie i w Siedlisku Wielkim pod Krasnymstawem na podstawie rozkazu NDWP nr 8 z dn. 20.08.1944 r., jako jednostkę 2 Armii, w której skład wchodziła do końca wojny.

Dowódcy:
25.08.1944 - 13.09.1944 - płk Stiepan Pietrowski (Tadeusz Piotrowski)
(Uwaga: różne źródła podają inne daty objęcia stanowiska: 12.08, podobnie i datę zdania dowództwa jako 11.09.).

13.09.1944 - 14.10.1944 - płk Josip (Józef) Melder
(Uwaga: różne źródła podają inne daty zdania dowództwa: 15.10.).

21.10.1944 - do końca wojny - płk Mikołaj Prus- Więckowski - jedyny Polak (oprócz Berlinga) na tak wysokim stanowisku.
(Uwaga: różne źródła podają inne daty objęcia stanowiska: 15.10.)

Szefowie sztabu:
15.08.1944 - 21.03.1945 - płk Grzegorz Kuczmisty
21.03.1945 - do końca wojny - płk Eugeniusz Kuźmicz

Zaprzysiężenie:
Dokonano 27.10.1944 roku w Borkach koło Radzynia Podlaskiego.

Sztandar:
Wręczono dywizji 21.01.1945 r. w Radzyniu Podlaskim.
Z jednej strony był orzeł, a pod spodem wyhaftowany napis "Honor i Ojczyzna", z drugiej w lewym górnym rogu data 11.XI.1944 r., po środku 7 DP, pod spodem "Dar powiatu Radzyńskiego".

Nazwy i odznaczenia:
Rozkazem NDWP nr. 180 z dn. 19.08.1945 r., dywizja otrzymała miano "Łużyckiej", dekretem RN ZSRR i rozkazem d-cy 2 AWP z dn. 4.07.1945 r., została odznaczona "Orderem Czerwonego Sztandaru".


Skład dywizji:

-   33 pułk piechoty
-   35 pułk piechoty
-   37 pułk piechoty
uwaga: początkowy skład dywizji to: 31, 33 i 35 pp. (31 pp został rozformowany w związku z masową dezercją i skreślony z rejestru pułków WP)
-   38 pułk artylerii lekiej
-   10 dywizjon artylerii samobieżnej (pancernej) SU-76 mm
-   batalion szkolny
-   18 batalion saperów
-   11 batalion sanitarny
-   7 kompania rozpoznawcza
-   14 kompania łączności
-   13 kompania chemiczna
-   12 kompania transportowa
-   13 szpital weterynaryjny
-   9 piekarnia polowa
-   3062 stacja poczty polowej
-   17 kasa banku polowego

Dyslokacje i walki:

Po zakończeniu szkolenia w dniach 28.01. - 05.02.1945 r., dywizja przegrupowała się przez Łuków, Warkę, Mszczonów, Skierniewice do rejonu Kutna. Tutaj opuścił dywizję 35 pp (podporządkowany d-cy 45 DP 1FB), który pomaszerował w rejon Poznania, gdzie zajmował się organizowaniem i zabezpieczeniem obozów jenieckich oraz służbą garnizonową. Część pułku wzięła udział w walkach o Cytadelę.

W związku z podporządkowaniem 2 A dla 1 FB dniu 28.02.1945 r., 7DP rozpoczęła przegrupowanie przez Gniezno, Czarnków (09.03. przekroczyła dawną granicę) i 13.03 ześrodkowała się w rejonie na północ od Strzelc Krajeńskich gdzie przeszła do obrony i kontynuowała szkolenie.

Następnie została wraz z całą 2 A podporządkowana d-cy 1 FU i wykonała w dn. 20-29.03. marsz w rejon Trzebnicy, gdzie pozostała w drugim rzucie armii. W dniu 04.04. została zluzowana przez 10 DP i przez Żmigród, Przemków, Leszno Dolne przeszła nad Nysę Łużycką, gdzie na odcinku Dobrzyń, flw. Prędocice luzując 395 DP, zajęła obronę w pierwszym rzucie armii.

W nocy 15/16.04 1945 r., 6 kp 2 b 37 pp prowadząc rozpoznanie bojem zdobyła niewielki przyczółek na zachodnim brzegu rzeki.
16.04. dywizja sforsowała Nysę i współdziałając z 9. DP przełamała pierwszą pozycję obrony Niemców i opanowała Bremenhain, Lodenau, Daubitz, Rietschen. W wyniku ciężkich walk trwających do 20.04. przesunęła się prawym skrzydłem ok. 3 km i lewym ok. 5 km w głąb obrony nieprzyjaciela. Następnie przeszła do drugiego rzutu armii z zadaniem posuwania się za 8 DP.

W dniach 21.-24.04 dywizja nawiązała kontakt bojowy z niemieckimi wojskami nacierającymi z kierunku Nieski na północ. Dywizja przeszła do obrony, a następnie po utracie łączności z dowództwem 2 A została podporządkowana dcy 52 A uderzyła w kierunku Stockteich, Dauban, w celu połączenia się z siłami głównymi 2 A walczącymi w rejonie Budziszyna. Natarcie początkowo udane, wkrótce na skutek ściągnięcia przez Niemców nowych sił zmusiło dywizję do prowadzenia kilkudniowych walk obronnych, w wyniku czego utraciła dotychczas zdobyty teren.

29.04. wsparta poważnymi siłami artylerii (75 paplot, 53 i 72 pappanc, 2 b 16 Bpanc) przeszła do natarcia i zepchnęła nieprzyjaciela na południe przyczyniając się do wyjścia z okrążenia 5 DP. Prowadząc dalej ciężkie walki sforsowała Schwarzer Schops i wraz z innymi dywizjami 2 A przeszła do obrony frontem na południe.

Uczestnicząc w operacji praskiej 9.05.1945 r., 35 pp osiągnęła Melnik.

Po powrocie do kraju wcielona do Śląskiego Okręgu Wojskowego.

Straty:
W okresie od 14.04.1945 - 10.05.1945 - straty wyniosły: 532 poległych i 2815 rannych.

Straty w sprzęcie:
- 839 kb,
- 86 pm,
- 174 rkm,
- 2 moździerze 82 mm,
- 18 moździerzy 50mm,
- 1 haubicę 122 mm,
- 1 działo 76 mm,
- 4 działa 45 mm
- 5 dział SU-76.


Moja subiektywna ocena.
Dywizja ta zasługuje na uwagę choćby z tego względu, że była dowodzona przez Polaka, (nie tylko z polska brzmiącego nazwiska), byłego oficera wrześniowego.
Rodziła się w podobnych bólach jak wszystkie dywizje 2A. Dodatkowo nad jej losem zaciążył sławny 31 pp. Osobiście podejrzewam, że mianowanie Prusa-Więckowskiego na stanowisko dowódcy było z tymi wydarzeniami powiązane. Świerczewski wbrew pozorom, nic nie ryzykował mianując go dowódcą. Jak sobie poradzi facet z rozłażącą się dywizją to dobrze , a jak nie to to jeszcze lepiej - będzie dowód, że sanacyjni do niczego się nie nadawali. A poradził sobie całkiem dobrze.
O czy świadczy między innymi, (dokonane przez Rosjan) podporządkowanie 25pp 10DP , 13 i 15 pp z 5DP oraz sporej ilości artylerii podczas wielkiego zamieszania zwanego bitwą budziszyńską.