Promocje:

Generał dywizji.: lipiec 1944 r.

Funkcje:

Członek Polskiej Partii Socjalistycznej.: 1912 - ??
Członek Polskiej Organizacji Wojskowej.: 1914 - ??
Służba w armii rosyjskiej.: 1914 r.
Członek Legionów Polskich.: 1914 - lipiec 1917 r.
Członek Komunistycznej Partii Polski.: 1921 - ??
Uczestnik serii szkoleń NKWD w ZSRR.: 1928 - 1929 r.
Szef Wydziału Wojskowego Komitetu Centralnego KPP.: ?? 1931 - kwiecień 1931 r.
Członek władz sowieckich w Kowlu.: 1939 - czerwiec 1941 r.
Członek WKP (b).: maj 1941 - ??
Członek sowieckiej grupy dywersyjnej.: czerwiec 1941 - wiosna 1942 r.
Członek Komitetu Centralnego Polskiej Partii Robotniczej.: maj 1942 - 1944 r.
Szef Sztabu Gwardii Ludowej.: wrzesień 1942 - 31 grudzień 1943 r.
Szef Sztabu Armii Ludowej.: 1 styczeń - 21 lipca 1944 r.
Członek Sekretariatu PPR.: listopad 1942 - ??
Komendant Główny Milicji Obywatelskiej.: lipiec 1944 - 1949 r.
Wiceminister Bezpieczeństwa Publicznego.: 1945 - ??
Członek Biura Politycznego KC PPP/PZPR.: 1948 - 1956 r.
Poseł na sejm PRL I kadencji.: ?? - ??
Członek Rady Państwa.: 1949 - 1952 r.
Prezes Najwyższej Izby Kontroli.: 1949 - 1952 r.
Minister Kontroli Państwowej.: 1952 - 1955 r.
Wicepremier.: 1955 - 1956 r.

Notatki:

Prawdopodobnie uczęszczał przez jakiś czas do szkoły elementarnej we wsi Wólka Rokicka. Pracę zarobkową rozpoczął w wieku 12 lat. Początkowo związał się z PPS, do której wstąpił w 1912 r.
W 1914 r. wstąpił do POW. Wcielony do armii carskiej zbiegł i wstąpił do Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym został internowany w obozie w Szczypiornie. W 1919 r. tworzył Rady Delegatów Robotniczych w Lublinie.

W dwudziestoleciu międzywojennym zawodowy funkcjonariusz KPP (wstąpił w 1921 r.), był również kapralem rezerwy WP.
W roku 1922 został po raz pierwszy zatrzymany i aresztowany na 18 miesięcy w Lublinie. W grudniu 1924 r., aresztowany po raz drugi. Więzienie opuścił w grudniu 1926, po czym kierował pracą komitetów okręgowych KPP: lubelskim, radomsko-kieleckim i poznańsko-pomorskim.
W 1931 r., został szefem Wydziału Wojskowego Komitetu Centralnego KPP. W kwietniu tego roku aresztowany po raz trzeci i skazany na sześć lat pozbawienia wolności.
W styczniu 1937 r., został osadzony w Berezie Kartuskiej. W tym samym roku skazany na karę dziesięciu lat pozbawienia wolności. Do wybuchu II wojny światowej odbywał karę w zakładzie karnym w Tarnowie. W czasie Wojny Obronnej 1939 r., uwolniony z więzienia. Łącznie, w okresie międzywojennym, w więzieniach spędził 12 lat.
W latach 1928 - 1929 był na szkoleniu w ZSRR. Po wybuchu II Wojny Światowej wydostał się z więzienia i pracował we władzach sowieckich w Kowlu. Członek WKP (b) od maja 1941 r.

W czerwcu 1941 r. został skierowany do sowieckiej grupy, która miała stać się oddziałem partyzanckim na tyłach Niemców. Prawdopodobnie na skutek jej rozbicia wiosną 1942 r. przedostał się do Warszawy i tu zaangażował się w działalność PPR. Kontakty Jóźwiaka z różnymi siatkami wywiadu sowieckiego, jego silna pozycja w komunistycznej konspiracji, a także fakt, że miał on możność dysponowania ludźmi tak z PPR-GL, jak i NKWD, wydają się wskazywać na bliższe kontakty z tą drugą organizacją.

Szybko awansował w strukturach PPR-GL. W maju 1942 r., został członkiem Komitetu Centralnego PPR, natomiast w czerwcu szefem sztabu Gwardii Ludowej, później Armii Ludowej, a w listopadzie członkiem Sekretariatu PPR.
W lipcu 1944 roku otrzymał stopień generalski i do 1949 r. pełnił funkcję pierwszego Komendanta Głównego Milicji Obywatelskiej. Członek ekipy Bieruta, był jednym z czołowych ideologów zwalczania "gomułkowszczyzny" w pierwszych latach powojennych.

Członek Biura Politycznego KC PPR później PZPR w latach 1948 - 1956. Od 1945 r. wiceminister bezpieczeństwa publicznego, poseł na Sejm. Pełnił też funkcje prezesa Naczelnej Izby Kontroli (1949 - 1952), ministra kontroli państwowej (1952 - 1955) i wicepremiera (1955 - 1956) oraz członka Rady Państwa.

W latach 1942 - 1956 był mężem Heleny Wolińskiej, prokuratora wojskowego w stalinowskich procesach politycznych, która zostawiła go dla Włodzimierza Brusa. Po "Październiku" znalazł się na politycznej emeryturze. Zmarł w 1966 r.

Był patronem milicyjnej Wyższej Szkoły Oficerskiej w Szczytnie (1972-1989) i 18 Brygady Artylerii w Bolesławcu (1972–1991) oraz Szkoły Podstawowej nr 146 w Warszawie, Szkoły Podstawowej nr 7 w Koninie, Szkoły podstawowej nr 36 (obecnie Gimnazjum nr 17) w Lublinie, Szkoły Podstawowej nr 5 w Ełku, Zespołu Szkół Budowlanych w Koszalinie i Zespołu Szkół Samochodowych w Radomiu.

Brat Franciszka, Józef Jóźwiak, był żołnierzem armii Andersa, walczył pod Monte Cassino i był zdeklarowanym antykomunistą.

Odznaczenia:

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.
krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Order Budowniczych Polski Ludowej.
Order Sztandaru Pracy I klasy.
Krzyż Grunwaldu.
Krzyż Partyzancki.