Promocje:

Generał Brygady.: 21 kwietnia 2017 r.
Pułkownik.: 16 kwietnia 1944 r.
Podpułkownik.: 20 kwietnia 1942 r. (ze starszeństwem od 19 marca 1941 r.).
Major.: 15 lipca 1940 r.
Kapitan.: 19 marca 1937 r.
Porucznik.: 1 lipca 1925 r.
Podporucznik.: 1 lipca 1922 r.
Podchorąży.: 1922 r. (?)
Kapral.: 1917 r.

Funkcje:

Członek Polskiej Organizacji Wojskowej w Szczekocinach.: styczeń 1917 - ??
Powołany do służby wojskowej w Wojsku Polskim.: maj 1919 r.
Przydział do 24 Pułku Piechoty (Kozienice).: maj 1919 r.
Uczestnik kursu podoficerskiego w batalionie zapasowym 24 pułku Piechoty (Radom).: 1917 r.
Uczestnik kursu w Szkole Oficerów Gospodarczych przy Szefostwie Intendentury DOK V w Krakowie.: jesień 1920 - styczeń 1922 r.
Oficer gospodarczy w Wojskowym Sądzie Okręgowym w Brześciu.: koniec 1922 - 1923 r.
Dowódca plutonu w 83 Pułku Piechoty (Kobryń).: 1923 - 1924 r.
Referent w sztabie DOK IX Brześć nad Bugiem.: 1924 - ??
Instruktor i oficer MOB w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowii Mazowieckiej-Komorowie.: 1932 - 1934 r.(?)
Adiutant 62 Pułku Piechoty (Bydgoszcz).: sierpień 1934 - marzec 1936 r.
Dowódca 6 kompanii II Batalionu 62 Pułku Piechoty.: marzec 1936 - maj 1938 r.
Oficer w sztabie 15 Dywizji Piechoty (Bydgoszcz).: maj - wrzesień 1938 r.
Oficer w Sztabie Głównym Wojska Polskiego (Warszawa).: wrzesień 1938 r.
Uczestnik kursu dla dowódców batalionu w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.: wrzesień 1938 - marzec 1939 r.
Dowódca I Batalionu 62 Pułku Piechoty (Bydgoszcz).: marzec - wrzesień 1939 r.
Wstępuje do ZWZ.: styczeń 1940 r.
Szef Oddziału III Komendy Obszaru II Białystok ZWZ.: październik 1940 - ??
P.o Komendanta Okręgu Białystok ZWZ.: styczeń 1941 - 1942 r.
P.o Komendanta Obszaru II Białystok.: październik 1941 - kwiecień 1942 r.
Komendant Okręgu Białystok AK.: 1942 - 19 stycznia 1945 r.
Komendant Armii Krajowej Obywatelskiej (AKO).: luty - czerwiec 1945 r.
Komendant Okręgu Białystok Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj.: sierpień 1945 - ??

Opinie:

Notatki:

Syn Jana i Józefy z domu Bielanowicz, właścicieli gospodarstwa rolnego. Po ukończeniu szkoły ludowej w 1913 r., rozpoczął naukę w seminarium nauczycielskim w Jędrzejowie, która została przerwana latem 1914 r., wybuchem I wojny światowej. Przebywał w rodzinnym domu.
W 1916 r., zgłosił się ochotniczo do Legionów Polskich, lecz ze względu na ogólnie zły stan zdrowia nie został przyjęty. Od stycznia 1917 r., działał w POW w Szczekocinach, gdzie przeszedł przeszkolenie wojskowe. W maju 1919 r., został powołany do służby wojskowej i wcielony do 24 pp w Kozienicach, skąd skierowany został na przeszkolenie podoficerskie do baonu zapasowego 24 pp w Radomiu. Po ukończeniu kursu podoficerskiego awansowano go do stopnia kaprala.

W szeregach 24 pp brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920. Jesienią 1920 r., skierowany na kurs do Szkoły Oficerów Gospodarczych przy szefostwie Intendentury DOK V w Krakowie, który ukończył w styczniu 1922 r. W stopniu podchorążego służby stałej został przeniesiony do 82 pp w Brześciu. W tym samym roku zdał jako ekstern maturę w Gimnazjum im. Romualda Traugutta w Brześciu.
1 lipca 1922 r., awansowany do stopnia podporucznika służby stałej administracyjno-kancelaryjnej. Oddelegowany w końcu 1922 r., do Wojskowego Sądu Okręgowego w Brześciu na stanowisko oficera gospodarczego. W 1923 r., przeniesiony do 83 pp w Kobryniu na stanowisko dowódcy plutonu, potem w 1924 do sztabu DOK IX w Brześciu n/Bugiem na stanowisko referenta.

1 lipca 1925 r., awansowany do stopnia porucznika służby stałej. W sierpniu 1932 r., przeniesiony do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej - Komorowie na stanowisko instruktora i oficera MOB.
W sierpniu 1934 r., dostał kolejny przydział, tym razem do 62 pp w Bydgoszczy na stanowisko adiutanta pułku. W marcu 1936 r., objął funkcję dowódcy 6 Kompanii II Batalionu 62 pp. 19 marca 1937 r., otrzymał awans na stopień kapitana służby stałej. Od maja 1938 r., był oficerem sztabu 15 DP w Bydgoszczy.
We wrześniu 1938 r., został odkomenderowany do Sztabu Głównego WP w Warszawie i skierowany do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie na kurs dla dowódców batalionu. W marcu 1939 r., po ukończeniu kursu powrócił do macierzystego 62 pp, gdzie objął stanowisko dowódcy I Batalionu. Od kwietnia 1939 r., wraz ze swym baonem przebywał w rejonie Lasów Tryszczyńskich, gdzie budował umocnienia obronne.

W Wojnie Obronnej 1939 r., był dowódcą I Batalionu 62 pp. Brał udział w walkach z wrogiem na szlaku bojowym tego pułku, prowadzącym od Pomorza przez Kujawy nad Bzurę. W czasie walk odwrotowych na terenie Puszczy Kampinoskiej został ranny w brzuch i wzięty do niewoli niemieckiej.
Umieszczony w szpitalu polowym w Rawie Mazowieckiej, skąd jeszcze we wrześniu 1939 r. uciekł. Przedostał się szczęśliwie do Częstochowy, gdzie leczył rany. W styczniu 1940 r., wyjechał do Warszawy, gdzie nawiązał kontakty konspiracyjne z ZWZ. Pozostawał w dyspozycji KG ZWZ. Przeszedł w tym okresie czasu przeszkolenie do pracy konspiracyjnej.

Rozkazem KG ZWZ nr 17/BP z 15 lipca 1940 został awansowany do stopnia majora służby stałej piechoty. W październiku 1940 r., razem z ppłk. Józefem Spychalskim „Maciejem Samurą” i rtm. Januszem Szulcem „Prawdzicem” został skierowany na teren Białostocczyzny z przydziałem na stanowisko szefa Oddziału III Sztabu Komendy Obszaru II Białystok.
W nocy z 26/27 października 1940 r., wymieniona grupa, prowadzona przez przez przewodnika Kazimierza Gumowskiego, przeszła granicę niemiecko-sowiecką i po zmyleniu pościgu, dotarła na punkt kontaktowy we wsi Szumowo, gdzie udzielono jej pomocy.
Początkowo przebywał na kwaterze w pobliżu Zambrowa. Po aresztowaniu 17 listopada 1939 r., ppłk Spychalskiego przez NKWD wyjechał do Białegostoku, gdzie ukrywał się przy ul. Wiktorii w mieszkaniu państwa Dolińskich. Otrzymał wówczas od księdza Abramowicza metrykę chrztu, potem wyrobił sobie w sowieckim urzędzie książeczkę wojskową pod nazwiskiem Domiński.

W tym okresie czasu do grudnia 1940 r., pełnił faktycznie funkcję zastępcy Komendanta Okręgu Białystok ZWZ. Po aresztowaniu w grudniu 1940 r., w Grodnie rtm. Janusza Szulca od stycznia 1941 r., dowodził jako pełniący obowiązki komendanta, Okręgiem ZWZ Białystok. Już wtedy był intensywnie poszukiwany przez NKWD. Zagrożony aresztowaniem wyjechał z Białegostoku do wsi Gołasze Dąb. Musiał często zmieniać miejsca pobytu. W końcu zakwaterował na dłużej we wsi Skarżyno Stare u rodziców ks. S. Kossakowskiego.
Sytuacja w tym czasie była niezwykle trudna, ciągłe aresztowania rwały sieć organizacyjną okręgu. Nie zrażony ciężką sytuacją organizował teren. Mianował komendantów obwodów. Jego wytężona praca szybko przyniosła efekty, mimo iż agentura NKWD zmuszała go do zachowania maksymalnej ostrożności i przestrzegania zasad konspiracji.

Dopiero po napaści Niemców na ZSRR 21 czerwca 1941 r., mógł przystąpić do prawdziwie efektywnego działania. Odbudował sieć konspiracyjną okręgu podzieloną na obwody. W okresie od 1 października 1941 do kwietnia 1942 r., pełnił dodatkowo obowiązki Komendanta Obszaru II Białystok ZWZ-AK. Awansowany do stopnia podpułkownika służby stałej, rozkazem KG AK nr 79/BP z dnia 20 kwietnia 1942 ze starszeństwem z 19 marca 1941 r.
W 1942 r., został zatwierdzony formalnie przez gen. Stefana Roweckiego „Grota” Komendantem Okręgu Białystok AK. Przez cały czas dowodził osobiście okręgiem przy pomocy kilku zaufanych ludzi. W ciągu tego roku zorganizował sztab okręgu oraz inspektoraty rejonowe. Nadzorował pracę inspektorów oraz komendantów obwodów. Z jego polecenia odbito z więzienia w Białymstoku, nocą z 31 października na 1 listopada 1942 r., aresztowanych w październiku tego roku przez gestapo, oficerów sztabu KOB; mjr Świtalskiego „Juhasa”, mjr Fijałkowskiego „Bacę” i innych.

W 1943 r., z jego polecenia zorganizowano oddziały partyzanckie AK oraz rozbudowano „Kedyw” w obwodach. W uznaniu zasług rozkazem KG AK nr 182/BP z 16 IV 1944 r., został awansowany do stopnia pułkownika służby stałej piechoty. W okresie „Burzy” latem 1944 r., z jego polecenia prowadzono działania zbrojne w ograniczonym zakresie.
Po wejściu wojsk sowieckich na Białostocczyznę, w sierpniu 1944 r., pozostał nadal w konspiracji i kierował KOB AK. Po rozwiązaniu Armii Krajowej 19 stycznia 1945 r., nie podporządkował się decyzji gen. Okulickiego i w lutym 1945 r., w oparciu o kadry AK utworzył Armię Krajową Obywatelską - AKO.
W czerwcu 1945 r., podporządkował okręg Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj. Prowadził aktywną działalność konspiracyjną. Uruchomił działania zbrojne przeciwko władzom komunistycznym. W czerwcu 1945 wyjechał na leczenie do Warszawy i zamieszkał u swej żony Ireny. Podczas pobytu w stolicy uczestniczył w odprawach dowództwa DSZ na Kraj.

12 lipca 1945 r., wysłał list do wojewody białostockiego z propozycją podjęcia rozmów w sprawie zaprzestania walk. List pozostał bez odpowiedzi. Od początku tego miesiąca mieszkał w Brwinowie u Bolesława Pilaresa, gdzie 31 lipca 1945 r., został zatrzymany przez funkcjonariuszy UB z Łodzi. Początkowo nie rozpoznany osadzony w więzieniu łódzkim. W czasie drugiego przesłuchania 3 sierpnia 1945 r., przyznał się do swego prawdziwego nazwiska. W związku z tym został przewieziony do więzienia MBP w Warszawie, gdzie przechodził ciężkie przesłuchania z zastosowaniem bicia i maltretowania psychicznego.

15 sierpnia 1945 r., został zmuszony torturami do napisania listu do swego zastępcy ppłk Sędziaka „Oseta”, polecając mu przeprowadzenie ujawnienia okręgu. „Oset” jednak odmówił przeprowadzenia ujawnienia. 9 października 1945 r., śledztwo zostało zakończone i sprawa skierowano do sądu. Po pierwszej rozprawie, która odbyła się 31 października akta zostały zwrócone do uzupełnienia. Postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania wydała z datą 12 I 1946 r., Naczelna Prokuratura Wojskowa w Warszawie.
Następna rozprawa odbyła się w dniach 15-20 maja 1946 r. Sądzony razem z mjr Ferdynandem Tokarzewskim „Krukiem” Komendantem Obwodu AK Zambrów. Na salę rozpraw przynoszono go na noszach. Wyrokiem WSR Warszawa, sygn. akt Sr 61/46 z 20 V 1946 został skazany na karę śmierci. NSW decyzją z 7 czerwca 1946 r., utrzymał wyrok w mocy.

Decyzją z 20 czerwca 1946 r., Bolesław Bierut zamienił mu karę śmierci na karę 10 lat więzienia. Więziony na Mokotowie, skąd został wywieziony do Centralnego Więzienia Karnego w Rawiczu i tu osadzony 18 sierpnia 1946 r.
Na podstawie amnestii z 22 lutego 1947 r., karę złagodzono mu do 7 lat więzienia. Wywieziony z CWK Rawicz do ZK Warszawa Mokotów na proces gen. Emila Fieldorfa "Nila", gdzie zeznawał jako świadek. Następnie ponownie w CWK Rawicz. W 1952 r., gdy zbliżał się termin zwolnienia z więzienia, został oskarżony o wspólne z Niemcami dokonywanie zabójstw ludności cywilnej. Ostatecznie do rozprawy nie doszło i po dwuletnim, dalszym pobycie w więzieniu zostaje w końcu zwolniony z CWK Rawicz dnia 13 kwietnia 1954 r., w złym stanie zdrowia.

Mieszkał w Warszawie. Cały czas był nękany przez funkcjonariuszy UB a następnie SB. W lutym 1957 r., Sąd Wojewódzki dla m. st. Warszawa rozpatrzył ponownie jego sprawę i całkowicie oczyścił go z zarzutów. Później stał na czele Rady Dziesięciu, która zajmowała się sprawami okręgu AK Białystok. Pracował zawodowo do czasu przejścia na emeryturę w 1968 r., w Zakładzie Doświadczalnym Elektronicznej Aparatury Pomiarowej w Warszawie.

Zmarł w Warszawie 12 kwietnia 1984 r. Pochowany 17 kwietnia 1984 r., na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Postanowieniem Sądu WOW z 14 marca 1994 r., został zrehabilitowany.

1 marca 2017 r., w ramach obchodów Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych, z nadania Ministra Obrony Narodowej został patronem 1 Podlaskiej Brygady Obrony Terytorialnej. 21 kwietnia 2017 r., postanowieniem Prezydenta RP Andrzeja Dudy mianowany pośmiertnie do stopnia generała brygady.

Od 1921 r., był żonaty z Ireną Bojanowską zastrzeloną w 1946 r., przez Zbigniewa Rećkę z rozkazu ppłk Mariana Świtalskiego. Miał córkę Zofię (urodzoną w 1925 r.). Po raz drugi żonaty ze Stanisławą-Aliną Sieńko zmarłą w 1981 r.

Odznaczenia m.in.:

Virtuti Militari V klasy - nr 126021,
Krzyż Walecznych (trzykrotnie),
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami,
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.