Zablokowanie warszawskiego węzła kolejowego, trwające od kilku do kilkunastu godzin, przeniosło się ruchem falowym na sąsiednie dyrekcje i według oceny niemieckich władz kolejowych spowodowało wstrzymanie przyjmowania wszystkich pociągów towarowych i wojskowych, kierowanych do Warszawy i na wschód:
z dyrekcji opolskiej w godz. 1.50 - 18.00,
z dyrekcji poznańskiej w godz. 3.20 - 20.00,
natomiast z dyrekcji gdańskiej w godzinach 7.00 - 10.30.
W konsekwencji wpłynęło to na zmniejszenie liczby pociągów przechodzących przez punkty w Terespolu, Platerowie i Małkini.
Znalazło to też swoje odbicie w sprawozdaniu gubernatora dystryktu warszawskiego dr Fischera za październik i listopad 1942 r.:
"... Polski ruch oporu, o którym w lecie było stosunkowo cicho, przedsięwziął w miesiącach sprawozdawczych szereg akcji sabotażowych o szerszym zasięgu. W nocy z 7 na 8 października wysadzono w pobliżu Warszawy wiele torów kolejowych, co spowodowało zaburzenia w ruchu kolejowym..."

Następnego dnia po zakończeniu akcji Niemcy aresztują kilkudziesięciu swoich kolejarzy. Nie udaje się niestety zepchnąć śledztwa na fałszywy trop, nie pomogło pozostawienie rosyjskiego nagana pod Wawrem, Niemcy nie uwierzyli w działanie spadochroniarzy.

Tymczasem sukces AK próbuje sobie przywłaszczyć Polska Partia Robotnicza. W depeszy przesłanej do Moskwy z 12 października opisuje tę akcję jako swoją.

20 października Rowecki wysłał do Naczelnego Wodza "Specjalny meldunek dywersyjny nr 1" w którym pisze:
"Zarządziłem próbne, jednoczesne przerwanie siedmiu linii kolejowych wyprowadzających z Warszawy. Zadanie wykonano 8 października na 6 liniach. Patrole dywersyjne (w tym dwa kobiece) wykonały zadania bojowe po raz pierwszy w sposób zadowalający. Zniszczenie torów naprawiono w 6-11 godzin".

Wkrótce Naczelny Wódz gen. Sikorski otrzymuje specjalne podziękowanie od rządu brytyjskiego:

"Ściśle tajne.
10 listopada 1942 r. Drogi generale, Pan Generał pamięta zapewne, że za namową Szefów Sztabu zwróciłem się już do Niego przed kilkoma miesiącami z prośbą o wysłanie rozkazu dowódcy Polskiej Armii Tajnej, by zintensyfikowała sabotaż kolei oraz innych środków komunikacyjnych, prowadzących do frontu rosyjskiego. Z informacji obecnie otrzymanych od VI Oddziału wynika, że ataki odniosły ostatnio duże sukcesy. Pragnąłbym skorzystać z tej okazji, by powinszować Panu Generałowi odniesionych sukcesów i byłbym wdzięczny, gdyby Pan Generał zechciał zadepeszować do Dowódcy Tajnej Armii, wyrażając nasze podziękowania oraz nasze współczucie dla rodzin tych, którzy stracili życie w trakcie tych operacji oraz w represjach, które były ich następstwem. Teraz, gdy Narody Zjednoczone przedsięwzięły ofensywę, doniosłość roli Tajnej Armii w Polsce znacznie się zwiększyła i patrzymy z ufnością w przyszłość, w której ta siła odegra doniosłą rolę w zadaniu porażki Niemcom.
Podpisane: lord Selborne z Ministry of Economic Warfare".

Akcja "Wieniec" ma również mniej chwalebne i zarazem przerażające aspekty. W całej stolicy mówiło się o niej głośno, a szeptane informacje spowodowały, ze niemiecki straty urastają do ogromnych rozmiarów, co podnosi morale umęczonego okupacją społeczeństwa.
Niemcy reagują wzmożonym terrorem, już 15 października zostaje rozstrzelanych, na wydmach Łuże koło Lasek, 39 więźniów Pawiaka. Dzień później, 16 października 1942 r. na pięciu szubienicach, umieszczonych w pobliżu miejsc dokonanych akcji, powieszono dalszych 50-ciu więźniów Pawiaka - miało to stanowić niedwuznaczne ostrzeżenie na przyszłość.
Wśród powieszonych więźniów Pawiaka byli także działacze PPR i GL, co zaowocowało również akcjami Gwardii Ludowej z 24 października na "Cafe Club", restaurację "Mitropa" na Dworcu Głównym oraz drukarnię "Nowego Kuriera Warszawskiego".

Ze strony Armii Krajowej represje te spotkały się ze zdecydowaną odpowiedzią, którą było zaplanowanie i przeprowadzenie kolejnej kolejowej akcji sabotażowej o kryptonimie "Odwet kolejowy".
Celem tej akcji było zablokowanie linii kolejowych biegnących od Wisły na wschód. Jej inicjatorem, podobnie jak w przypadku Akcji "Wieniec" był ppłk F. Niepokólczycki, natomiast dowódcą mjr J. W. Kiperski, któremu podlegały cztery patrole uderzeniowe.
Patrole te w nocy z 16 na 17 listopada 1942 r. udały się samochodami lub motocyklami z przyczepami na wyznaczone im odcinki.

- pod Łukowem działał patrol pod dowództwem dowódcy Akcji "Wieniec" por. Z. Lewandowskiego "Zbyszka" (który był jednocześnie zastępcą dowódcy akcji) oraz patrol kobiecy pod dowództwem K. Olszewskiej,
- pod Dęblinem patrol kpt. J. K. Andrzejewskiego,
- pod Białą Podlaską patrol kpt. M. Kurkowskiego.

Efektem tej akcji było wykolejenie 5 pociągów, zniszczenie jednego mostu kolejowego i uszkodzenie drugiego, przerwanie w dwóch miejscach torów kolejowych oraz wykolejenie trzech pociągów ratowniczych na minach-pułapkach. Wprawdzie akcja ta została wykonana poza Warszawą, ale wzięły w niej udział patrole z oddziałów Związku Odwetu KG AK i Okręgu Warszawskiego.

Akcje "Wieniec" i "Odwet kolejowy" były szczytowymi osiągnięciami w dotychczas prowadzonej dywersji kolejowej, ale jednocześnie zamykały trwającą od kwietnia 1940 r. sabotażowo - dywersyjną działalność Związku Odwetu.
W związku ze wspomnianą przeze mnie na początku, intensyfikacją działań sabotażowo-dywersyjnych już wkrótce utworzono Kierownictwo Walki Konspiracyjnej (KWK), któremu podporządkowane zostały wszystkie inicjatywy oraz ośrodki prowadzące walkę z okupantem na terenie Kraju, w tym również, a może przede wszystkim walkę dywersyjną i sabotażową ujętą w Kierownictwie Dywersji "Kedyw".