Miotacz ognia typu K.
(produkcja polska.)
Potrzebę opracowania takiej broni zgłosiło powołane w 1942 roku Szefostwo Produkcji Konspiracyjnej. Produkcją egzemplarzy seryjnych zajmował się
miedzy innymi warsztat Antoniego Więckowskiego w Warszawie przy ulicy Senatorskiej, gdzie powstało do wybuchu Powstania Warszawskiego około 400
egzemplarzy.
Niestety 1 sierpnia 1944 roku w okręgu warszawskim w rękach powstańców znajdowało się tylko około 30 egzemplarzy tej broni.
Opis techniczny:
Miotacz ognia wzór "K" składał się ze zbiornika cieczy zapalającej (dwie butle o wysokości 45 cm i średnicy 16 cm - puste ważyły 8,5 kg, a po
napełnieniu 15 litrami cieczy zapalającej ich waga wynosiła 20 kg), butli sprężonego powietrza (pojemność 6 litrów, wysokość 60 cm i średnica 12 cm,
ciśnienie 12-25 atm), elastycznego gumowego węża łączącego zbiornik z prądownicą (długość 114 cm) zaopatrzoną w rączkę z cięgnem pozwalającym
kontrolować długość "strzału".
Jako urządzenie zapalające na głowice prądownicy nakładano zwilżony substancja palną oplot ze sznurka azbestowego lub konopnego na blaszanym koszu.
Po zakończeniu pracy miotacza za gasidło służyła metalowa puszka.
Jako mieszanka zapalająca wykorzystywano mieszankę 75% ropy i 25% benzyny (przy niskiej temperaturze w warunkach zimowych udział benzyny zwiększano
do 35%). Czas napełniania zbiornika wynosił ok. 4 minut.
Miotacz był obsługiwany tylko przez jednego żołnierza, który lewą ręką trzymał trzon prądownicy, a prawą przesuwał dźwignię zaworu głowicy
prądownicy.
Miotacze ognia wchodziły w skład czteroosobowej sekcji w składzie: dowódca, miotaczowy i dwóch amunicyjnych (każdy z zapasową butlą sprężonego
powietrza i 2 bańkami mieszanki zapalającej).
Źródła:
Kazimierz Satora "Podziemne zbrojownie polskie 1939-1944", Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 2001
|
