Masa własna: ? g
Masa materiału wybuchowego: 150 g (szedyt)
Wysokość: 94 mm
Średnica: 52 mm (górna część) - 48 mm (dno)

Granat ręczny, zaczepny, z zapalnikiem bezwładnikowym, opracowany przez Edwarda Tymoszaka (przybrane nazwisko Filip Tarło) - przedwojennego majstra-pirotechnika, pracownika wytwórni amunicji nr 2 w Rembertowie.
Projekt został oparty na bazie doświadczeń z przedwojennym granatem przeciwpancernym ET-38.

Spłonki pobudzające i kapiszony zawierały produkowany chałupniczo piorunian rtęci. Pierwsza seria 1000 egzemplarzy została wykonana pomiędzy listopadem 1941 roku a styczniem 1942 roku. Produkcja seryjna odbywała się w konspiracyjnej wytwórni AK mieszczącej się w Warszawie na ul. Królewskiej 16. Dla zmylenia Niemców granat oznaczano cyrylicą literami D.U.G. (desantnaja udarnaja granata) co miało sugerować ich pochodzenie ze zrzutów z ZSRR.

Korpus granatu stanowiła walcowa ebonitowa puszka (pierwsze 4.000 sztuk - później zastąpiona tłoczoną puszką stalową), w której górną część wkręcano zapalnik reagujący na silny wstrząs. Za materiał wybuchowy służył szedyt opracowany na bazie chloranu potasu, a w niewielkiej ilości egzemplarzy zastosowano sproszkowany trotyl pochodzący z rozbrajanych niewybuchów pocisków niemieckich.

Zapalnik o działaniu natychmiastowym składał się z bezwładnika iglicy z przetyczka wyciąganą przed rzutem i łyżki zabezpieczającej. Upadający granat powodował przesuniecie się bezwładnika i zadziałanie iglicy, która siłą spiralnej sprężyny nakłuwała spłonkę zapalającą (kapiszon) a płomień przenosił się na spłonkę pobudzającą wypełnioną piorunianem rtęci, inicjując eksplozję materiału wybuchowego.