Struktura z lata 1944 r.

Dowódca:
ppłk Mieczysław Sokołowski "Pomian", "Unikat", "Ojciec", "Grzymała".: 1939/1940 - 18/19 sierpnia 1944 r.

Zastępca i szef sztabu:
mjr Zenon Bayer "Zenon".
Oficer organizacyjny i zastępca szefa sztabu:
kpt. Janusz Chyczewski "Pawlak".
Oficer wywiadu:
kpt. Roman Talarek "Gronowski".
Oficer łączności:
ppor. Stefan Trzebski "Czerw".
Oficer wyszkolenia:
kpt. Lucjan Dobaczewski "Korwin".
Oficer do zleceń:
ppor. Jan Petrykowski "Zabawa".
Kwatermistrz:
ppor. Michał Karwacki "Sowa".
Oficer broni:
por. Andrzej Chyczewski "Gustaw".
Referent żywnościowy:
kpr. Łodyński "Łagoda".
Naczelny lekarz obwodu:
kpt. Jan Goldman-Zaborowski.
Szef referatu prasowego:
- Jerzy Zapasiewicz "Uczony".
Kapelan:
- ks. prof. dr Jan Salamucha "Jan".: ?? - 11 sierpnia 1944 r.

Wojskowa Służba Kobiet.

WSK Obwodu skupiała około 400 osób w służbie sanitarnej i łączności konspiracyjnej.

438 Pluton osłonowy.
Dowódca:
pchor N.N. "Janusz".

Oddział Dywersji Bojowej "DB-18" (Kedyw).

Dowódca:
por./kpt. rez. inż. Justyn August Jaszczuk "Uparty", "Stary", "Groźny".

Zastępca:
ppor. rez. Jerzy Wiszniowski "Wisz".

Oddział "DB-18" rozpoczęto formować na przełomie 1942 i 1943 r. W ciągu kwietnia i maja 1943 r., ukształtowano ostateczną strukturę oddziału. W jego skład weszły 3 samodzielne zespoły bojowe, liczące pod koniec roku po około 20 żołnierzy:

Zespół "D1".
Dowódca:
wachm. Stanisław Kolwicz "Stasiek", "Staszek".
Zespół "D2".
Dowódca:
sierż. Adam Pachulski "Adam".: ?? - styczeń 1944 r.
Zespół "D3".
Dowódca:
sierż. podch. Edmund Wojciszewski "Wydra".

Stany osobowe i liczebność zespołów 1 i 3 nie są do dzisiaj dobrze znane, przyjmuje się, że liczyły one od 18 do 20 żołnierzy. Na przełomie 1943/44 r., zespół "D-2" liczył 23 ludzi, w tym 3 kobiety i posiadał bardzo dobre uzbrojenie.
Fakt ten spowodował zapewne to, że zespoły 1 i 3 rzadko występowały samodzielnie, a w poważniejszych akcjach brały udział jako uzupełnienie "D-2". Taki układ sił powodował, że to zespół "D-2" stanowił trzon siły bojowej "DB-18" i przewodził prawie we wszystkich akcjach oddziału.
Poważniejsza działalność bojowa oddziału datuje się na październik 1943 r. Oddział poza Kedywem OW podlegał również komendantowi Obwodu IV, z którym miał ścisłe powiązania do końca swojego istnienia.


Rejony:

Rejon I. Ochota, Szczęśliwice "XXIV-41".

Dowódca:
kpt. Tadeusz Jasiński "Zych".

I Zgrupowanie.

Dowódca:
kpt. Michał Pankiewicz "Wacław".

1 Kompania.
Dowódca:
ppor. rez. Tadeusz Witt "Zemsta".

Pluton 410.
Pluton 411.
Pluton 419.

2 Kompania.
Dowódca:
ppor. rez. Józef Winiarski "Prostak".

Pluton 403.
Pluton 416.
Pluton 417.

3 Kompania.
Dowódca:
ppor. rez. Eugeniusz Kołodziejczyk "Orliński".

Pluton 412.
Pluton 413.
Pluton 414.


II Zgrupowanie.

Dowódca:
por. Witold Daab "Stefan".

1 Kompania.
Dowódca:
ppor. Jerzy Urbański "Jur".

Pluton 401.
Pluton 421.

2 Kompania.
Dowódca:
ppor. rez. Józef Chabros "Dybowski".

Pluton 402.
Pluton 422.
Pluton 427.

3 Kompania.
Dowódca:
ppor. Jan Petrykowski "Zabawa".

III Zgrupowanie.

Dowódca:
ppor. Tadeusz Kotecki "Kalina".

Pluton 404.
Pluton 405.
Pluton 406.
Pluton (brak numeracji).


Rejon II. ul. Narutowicza, Wawelska, Filtrowa "XXIV-42".

Dowódca:
kpt. Eugeniusz Kosiacki "Korczak".


I Zgrupowanie/II Batalion OW PPS.

Dowódca:
plut. pchor. Jan Kołtuniak "Kielecki".

Zastępca dowódcy:
ppor. rez. Henryk Zinówko "Borkowski".: ?? - 1 sierpnia 1944 r.
Szef wyszkolenia:
ppor. rez. Henryk Zinówko "Borkowski".
Szef batalionu:
kpr. pchor. Sylwester Zając "Sylwek".
Łącznik zgrupowania:
ppor. Aleksander Krzyczkowski "Aleksandrowicz".
Lekarz:
- dr Zofia Baranowska "Barbara".

Pluton 431/1 Kompania OW PPS "Ochota".
Dowódcy:
plut. Jan Kołtuniak "Kielecki".: 1939 - 1940 r.
plut. Wasyl Słotwiński "Wacek".
sierż. Walenty Mendrzycki "Mechanik".: 1943 - sierpień 1944 r.
Szef:
kpr. Jan Koc "Janek".

1 Drużyna.
Dowódca:
plut. Józef Michalski "Wariat".
2 Drużyna.
Dowódca:
kpr. Jan Foremny "Rura".
3 Drużyna.
Dowódca:
sierż. Feliks Domeradzki "Chałka".

Pluton 432./2 Kompania OW PPS "Rakowiec".
Dowódcy:
ppor. rez. Stanisław Rapiński "Technik".: 1940 - ??
pchor. Zygmunt Juszczyk "Goliat".: ?? - 1 sierpnia 1944 r.
Szef:
st. strz. Edward Strusiński "Butológ".

1 Drużyna.
Dowódca:
plut. Roman Górnicki "Kmitas".
2 Drużyna.
Dowódca:
sierż. rez. Roman Pakuła "Tramwajarz".
3 Drużyna.
Dowódca:
kpr. Stanisław Bierowicz "Staber".

Pluton kobiecy.

Liczebność: 25 kobiet.

II Batalion Oddziałów Wojskowych Pogotowia Powstańczego Socjalistów w dzielnicy Ochota istniał w okresie od listopada 1939 do sierpnia 1944 r. W roku 1942, ramach akcji scaleniowej z Armią Krajową został włączony w skład II Rejonu Obwodu Ochota.
W okresie od grudnia 1939 do maja 1940 r., zawiązano 1 Kompanię Kadrową "Ochota", liczącą w tym czasie 40 żołnierzy. Kompania ta składała się wyłącznie z byłych członków Akcji Socjalistycznej PPS, którzy odbyli służbę wojskową i brali udział w Wojnie Obronnej 1939 r.

2 Kompanię zorganizowano w okresie od czerwca do grudnia 1940 r. Większość jej żołnierzy wywodziła się z osiedla Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej na Rakowcu. Ponadto w skład kompanii weszła grupa mieszkańców okolic ulicy Żelaznej, zorganizowana przez pchor. Juszczyka, a także grupa z Okęcia, zorganizowana przez sierż. Henryka Bojarskiego "Groma". Pod koniec 1941 r., do batalionu trafiła 20-osobowa grupa młodzieży z rodzin robotniczych.

Na przełomie 1941 i 1942 r., do batalionu skierowano jako oficera wyszkoleniowego por. Henryka Zinówko "Borkowskiego", któremu udało się zorganizować kompleksowe szkolenie wewnątrz oddziału.
Oprócz tego 10 żołnierzy batalionu zostało skierowanych na kurs podoficerski i kurs podchorążych Warszawskiego Zgrupowania GL WRN, natomiast 3 kolejnych ukończyło kursy podchorążych Armii Krajowej w następnych latach.

W związku z dużymi różnicami w stanach liczebnych pomiędzy pododdziałami Armii Krajowej a jednostkami Gwardii Ludowej PPS, po wcieleniu do AK dotychczasowa 1 kompania została oznaczona jako pluton 431, zaś 2 kompania jako pluton 432.
Oba plutony liczyły łącznie 120 żołnierzy. Według niektórych wersji oddział składał się z 80 żołnierzy, po 40 w plutonie. W roku 1943 skład batalionu został zwiększony o 25-osobowy pluton kobiecy szkolony do służby sanitarnej oraz służby łączności.


II Zgrupowanie.

Dowódca:
ppor. Jerzy Gołembiewski "Stach".

Pluton 435.
Pluton 436.
Pluton 437.


III Zgrupowanie.

Dowódca:
por. Stanisław Junk "Brzoza".

Pluton 433.
Pluton 434.


Rejon III. Ul. Barska, Dworzec Zachodni "XXIV-43".

Dowódca:
por. Andrzej Chyczewski "Gustaw".


I Zgrupowanie.

Dowódca:
ppor. rez. Czesław Łapiński "Brzeski".

Pluton 407.
Pluton 451.
Pluton 453.


II Zgrupowanie.

Dowódca:
ppor. rez. Jan Matraś "Janek".

Pluton 414.
Pluton 415.
Pluton 420.


Służba Sanitarna.

Punkt Sanitarny/Szpital Reduty Wawelskiej.
Ul. Wawelska 60.

W punkcie urządzono ambulatorium oraz salę operacyjną, natomiast na korytarzach rozmieszczono 30 łóżek, przekształcając go w szpital. Materiały opatrunkowe i leki pochodziły z apteki Marcinkowskiego przy ul. Uniwersyteckiej oraz Ubezpieczalni Społecznej przy ul. Wawelskiej.
Szpital działał do 11 sierpnia. Część lżej rannych udało się ewakuować kanałami. Na miejscu pozostało 14 sanitariuszek i 3 lekarki opiekujące się 20 ciężko rannymi. Mimo wywieszenia białej flagi budynki były nadal bombardowane. O zmroku żołnierze RONA wdarli się na Wawelską, mordując ciężko chorych i rannych, łącznie 80 osób.

Punkt Sanitarny/Szpital.
Ul. Langiewicza 5.

Punkt przy ul. Langiewicza 5 istniał do 4 sierpnia. W dniu tym chorzy zostali przeniesieni pod nr 4, 11 oraz na ul. Jesionową 13.

Punkt Sanitarny.
Prywatna posesja przy ul. Langiewicza 1 (Osiedle Staszica).

Punkt Sanitarny.
Ul. Langiewicza 13.

Punkt Sanitarny.
Ul. Jesionowa 13.

Jedynym stałym zakładem szpitalnym na Ochocie był Instytut Radowy im. Marii Skłodowskiej-Curie przy ul. Wawelskiej. W pierwszych godzinach Powstania przyjął on i udzielił pomocy kilkunastu rannym. Wieczorem 1 sierpnia na terem Instytutu wtargnęli Niemcy, wypędzając część personelu.
Reszta pozostała z chorymi i rannymi. Na terenie szpitala były też osoby cywilne i uciekinierzy. Do 5 sierpnia panował tu względny spokój.

5 sierpnia rano teren szpitala zajęła duża grupa żołnierzy RONA. Rozpoczęto rabunek, zabito kilka osób. Wszystkich napotkanych wypędzano na Zieleniak. Żołdacy RONA wypili cały zapas szpitalnego spirytusu, a następnie po pijanemu zgwałcili wiele kobiet, nie oszczędzając nawet ciężko rannych.
Tego samego dnia w godzinach popołudniowych wypędzono wszystkich lekarzy i część pielęgniarek. W szpitalu pozostało około 90 chorych i 8 pielęgniarek, którym udało ukryć się w kotłowni. Budynek został następnie podpalony, przy czym mordercy z RONA zastrzelili około 30 osób próbujących ucieczki.
Reszta przetrwała do 19 sierpnia, czyli do momentu gdy odkryto ich istnienie. Wypędzono wszystkich na dziedziniec, na którym zastrzelono 3 ciężko chore kobiety. Pozostałych chorych i personel wypędzono na Zieleniak. Tam oddzielono 3 pielęgniarki. Wszystkich chorych zastrzelono a ciała ułożono w stos i podpalono.