Opisane wyżej wydarzenia nie były tylko odosobnionymi wyjątkami. Były one dość typowe, a zachowana dokumentacja wskazuje, że tylko w drugiej połowie 1943 r., polskie podziemie rozbiło jeszcze co najmniej kilka innych, mniejszych oddziałów komunistycznych i sowieckich. W ogromnej mniejszości były to działania spowodowane względami politycznymi, choć i takie się zdarzały, szczególnie w Narodowych Siłach Zbrojnych.

Ważnym faktem jest natomiast to, że wydarzenia te, o których wkrótce otrzymało informację kierownictwo GL, wywołały ostrą akcję propagandową. Szczególną wagę przywiązano do wydarzeń pod Borowem, czyn ten początkowo przypisując Armii Krajowej. Oprócz zarzutów o współpracę polskiej konspiracji z okupantem i demoralizację jej członków, czyn ten okrzyknięto jako "Kainowy mord reakcji". Jednocześnie kierownictwo PPR zdeklarowało, iż nie będzie podejmować żadnych kroków odwetowych.

Wbrew tym oficjalnym obietnicom komuniści przystąpili do jeszcze bardziej intensywnej działalności zbrojnej przeciwko "reakcji", czyli NSZ i AK. 10 sierpnia 1943 r. Komitet Powiatowy PPR w Kraśniku wydał odezwę wzywającą komunistów do otwartej walki z polskim podziemiem.
W działalności komunistów, niezwykle znamienny okazał się fakt, że zwalczali oni nie tyle swoich szczególnie dokuczliwych wrogów z NSZ, ile wszystkich, których uznali za "wrogów klasowych" oraz członków polskich organizacji konspiracyjnych, lojalnych wobec legalnych władz RP na uchodźctwie.

Reakcja Gwardii Ludowej na odpowiedź NSZ i AK była natychmiastowa i brutalna. Według sprawozdania delegata RGO w Kraśnickiem:

"Oddziały komunistyczne posługując się listami, wybierają niektóre osoby i zabijają. Tak zamordowano ostatnio przodownika zielarskiego Juliana Chahaja, działacza RGO, liczącego lat 30, podobnie zabito 2 nauczycieli z okolicy Modliborzyc".

W podobnych okolicznościach w ciągu kilku następnych tygodni z rąk komunistów zginęło w Lubelskiem co najmniej kilkadziesiąt osób. We wrześniu PPR-owcy zamordowali rodzinę Piotrowskich, która przekazała ukryty rkm. miejscowym żołnierzom AK. Grupa GL z Trzydnika zastrzeliła natomiast żołnierza AK Henryka Skoczylasa.
W nocy z 13 na 14 września 1943 roku, w czasie napadu gwardzistów na placówkę AK w Kluczkowicach, zamordowano gospodarza Zarębskiego. Niedługo potem zginął przybyły z Warszawy plut. chor. NSZ Andrzej Korwin-Kossakowski, który nie znając miejscowego układu sił, wkroczył na czele patrolu do kontrolowanej przez PPR Ludmiłówki.
Zginęło także kilku innych żołnierzy NSZ, najczęściej zaskoczonych w domach przez komunistów. W nocy z 10 na 11 listopada grupa GL Feliksa Kozyry "Błyskawicy" porwała z domu i zamordowała ppor. Antoniego Grzybowskiego z AK. W grudniu 1943 r. w podobnych okolicznościach z rąk grupy Kozyry zginął członek AK, doktor Walerian Marchel z Plichty.
W mniej więcej tym samym czasie niezidentyfikowane grupy GL zamordowały rodzinę młynarza w Wilczopolu, nauczyciela Mikę ze Zdziechowic oraz kilku kolejnych członków i sympatyków polskiego podziemia. Z rąk PPR zginął także ziemianin Tadeusz Kiełczowski, zastrzelony w majątku Łysakowice.

Oczywiście AK i NSZ nie pozostawały dłużne, toteż konflikt polskie podziemie - komuniści coraz częściej przybierał kształt wzajemnych podjazdów i odwetu za działania przeciwnika. Przykładowo w nocy z 20 na 21 października 1943 r. patrol NSZ por. Zenona Cybulskiego "Znicza" zastrzelił w Rzeczycy Księżej znanego działacza komunistycznego Walentego Kupca. W tym samym mniej więcej czasie oddział AK rozbił jedną z grup GL składająca się z żołnierzy sowieckich.
Inną bojówkę GL dowodzoną przez "por. Szczerbatego" (N.N) zlikwidował oddział NOW-AK por. Franciszka Przysiężniaka "Ojca Jana". 20 października 1943 r., oddział AK pojawił się w związanej z komunistami wsi Przypisówka w Lubartowskim, zabijając za uprawianie bandytyzmu, trzech członków GL.

Komuniści kontratakowali, wedle raportu GL:

"Zlikwidowano 14 szpicli reakcji. (...) nasze oddziały spacyfikowały Serniki 14 stycznia wybijając 8 ludzi, zabito 4 dowódców, którzy brali udział w napadach na naszych ludzi (...). Raniono 1 kobietę i 1 zabito".

W ciągu 3 - 4 miesięcy po wydarzeniach pod Borowem żołnierze polskiego podziemia zastrzelili na południowej Lubelszczyźnie kilkadziesiąt osób związanych z komunistami. Kolejne osoby zginęły w czasie regularnych walk i potyczek Gwardii Ludowej z AK lub NSZ. W wyniku głównie antybandyckiej działalności AK-owców komuniści stracili w drugiej połowie 1943 r. kilkanaście mniejszych oddziałów i grupek zbrojnych.

Obok Lubelszczyzny i Ziemi Radomskiej, które ze względu na stosunkowo najliczniejsze siły PPR - GL, stały się terenami ostrego konfliktu na linii polskie podziemie - komuniści, przypadki zwalczania oddziałów komunistycznych miały miejsce także w Kieleckiem, Siedleckiem i Krakowskiem. I tak np. w czerwcu 1943 r., "Kedyw" w Siedlcach rozbił kilka grup zbrojnych GL oraz zlikwidował obarczanych odpowiedzialnością za bandytyzm dwóch miejscowych działaczy komunistycznych Wiktora Rechnio i Władysława Ostrowskiego. O innym przykładzie, tym razem z Okręgu Kieleckiego, mówi raport tamtejszej Armii Krajowej:
"... w obronie ludności polskiej przed grabieżą tych band zlikwidowano 5 grup komunistycznych po 10-20 ludzi ..."

W związku z tym, że metody działania były znane praktycznie w całym kraju, gwałtowna kampania propagandowa, rozpętana przez prasę PPR po wydarzeniach w Borowie, nie przyniosła oczekiwanych początkowo rezultatów. Wszelkie zarzuty zabijania działaczy PPR-GL, jak i ostre ataki związane z rzekomym denuncjowaniem komunistów do Gestapo, powszechnie traktowano jako element taktyki "łapaj złodzieja", często stosowanej przez kierownictwo PPR.

Prasa Armii Krajowej informowała w tym czasie, że:

"Walki bratobójcze (gdyż jej ofiara padają niestety zbałamuceni lub po prostu nieświadomi Polacy, wciągnięci do Gwardii Ludowej) zostały sprowokowane przez rozwydrzone i pewne bezkarności kierownictwo sowieckiej dywersji, które pragnąc posiadać monopol polityczny na prowincji, rozpoczęło stosować terror i wprost tępienie członków polskich organizacyj politycznych. Mieliśmy cały szereg informacyj o metodach działania PPR i GL na terenie powiatu Miechowskiego, Biłgorajskiego i innych. Polskim organizacjom odbierano broń, a wybitniejszych działaczy po prostu denuncjowano do Gestapo".

Jeszcze dosadniej na temat kampanii propagandowej rozpętanej przez PPR w związku z tzw. mordami bratobójczymi wyraził się związany z Delegaturą Rządu "Dzień Warszawy":

"Komunikaty KWP doniosły niedawno o zastrzeleniu pewnej ilości bandytów, napastujących ludność polską. PPR podniosła wielki lament, że zlikwidowano jej bojówkę. Jest to cenne wyznanie: wiemy teraz, kto rabuje i że "gwardziści" PPR to pospolici bandyci".

Zbrojne wystąpienia oddziałów niepodległościowych przeciwko GL w znacznej mierze uniemożliwiły komunistom opanowanie polskiej prowincji. Osłabiały też ich siły, zmniejszały stopień dotkliwości działań GL dla polskiej ludności.
Przyczyniły się również do masowego eksodusu jeńców sowieckich z szeregów komunistycznej partyzantki GL próbujących dostać się na wschód. W niektórych częściach kraju, takich jak Siedleckie czy Kieleckie - akcje AK i NSZ doprowadziły do rozbicia lub rozkładu partyzantki PPR. Ważny był także element psychologiczny, który powstrzymywał siły PPR-GL przed eskalacją aktywności.
Komuniści musieli teraz liczyć się z tym, że nie są jedyną siłą zbrojną w terenie oraz, że działalność przeciwko polskim konspiratorom - podobnie jak pospolity bandytyzm na szkodę ludności polskiej - może spotkać się ze zdecydowaną ripostą.