Historia konstrukcji:

Pojazd amfibijny opracowany w 1940 roku w brytyjskich zakładach Humber Ltd. w Coventry. Zbudowano tylko 3 prototypy, a zastosowane rozwiązania powtórzono w późniejszym znacznie większym pojeździe amfibijnym Terrapin.

Jeden z zachowanych egzemplarzy jest prezentowany w  National Military History Center w Auburn (stan Indiana).

Dane techniczne:

Opis konstrukcji:

Wysoki i wąski spawany kadłub w kształcie łodzi miał wymiary pozwalające na załadunek do samolotu transportowego Douglas C-47 „Dakota”. Kierowca zajmował miejsce w kabinie umieszczonej z przodu pojazdu, natomiast przedziały transportowe umieszczono z tyłu. Dostęp do przedziału transportowego był bardzo utrudniony ze względu na wysokość pozbawionego drzwi kadłuba.

Na twardej nawierzchni pojazd opierał się na podłożu na kołach pierwszej i drugiej osi – tylna para kół była lekko uniesiona, miała kontakt z nawierzchnią przy pełnym obciążeniu oraz podczas wspinania się na przeszkody terenowe.

Zastosowano dwa umieszczone centralnie czterosuwowe silniki dolnozaworowe (sv) pochodzące od samochodu osobowego Hillman 14 H.P. (produkowany w latach 1938-1940). Każdy z silników poprzez przekładnię napędzał koła po jednej stronie pojazdu (w przypadku awarii jednego z nich nie było możliwe kontynuowanie jazdy). Sterowanie kierunkowe było realizowane dźwigniami, poprzez różnicowe zwiększanie obrotów silników po zewnętrznej stronie zakrętu przy równoczesnym przyhamowaniu kół po stronie przeciwnej. Napęd w wodzie zapewniały koła napędowe zaopatrzone w odpowiedni bieżnik w kształcie łopatek – niestety limitowało to prędkość pływania.

Duże niskociśnieniowe koła o średnicy 20 cali były zamontowane na stałe do kadłuba. Amortyzacja nierówności podłoża ograniczała się do ugięcia opon.

Źródła:

David Fletcher „British military transport 1829-1956”, wyd. The Tank Muzeum, 1998