Historia konstrukcji:
Armata polowa opracowana w 1880 roku w niemieckich zakładach Friedrich Krupp AG z Essen.
Przyjęta na uzbrojenie armii norweskiej w 1887 roku. Było to pierwsze norweskie działo ładowane od strony zamka (wszystkie wcześniejsze były konstrukcjami ładowanymi od strony wylotu lufy). Ostatnie z zamówionych egzemplarzy dostarczono w 1896 roku.
W momencie wybuchu Drugiej Wojny Światowej był to już całkowicie przestarzały sprzęt i znajdował się on jedynie na uzbrojeniu dwóch fortów Kongsvinger oraz Hegra (4 egzemplarze).
Dane techniczne:
| Kaliber: Masa: Masa lufy: Długość lufy: Kąt ostrzału w elewacji: Kąt ostrzału w azymucie: Szybkostrzelność: |
84 mm 980 kg z zamkiem 425 kg z zamkiem 2.150 mm od -13° do +20° 0° 6 strz./min |
Opis konstrukcji:
Lufa spiżowa, gwintowana. Zamek pryzmatyczny o ruchu poziomym. Łoże sztywne, jednoogonowe. Koła drewniane szprychowe ze stalową obręczą, bez amortyzacji, dostosowane do trakcji konnej – holowanie z prędkością do 7 km/h.
Amunicja:
Stosowano amunicję rozdzielnego ładowania. Ładunek miotający czarnego prochu umieszczony w jedwabnym woreczku i inicjowany tarciowym zapałem.
Odłamkowo-burząca 8,4 cm Sprenggranat
| Masa pocisku: Prędkość wylotowa: Donośność: |
6,7 kg 485 m/s 6.700 m |
Pocisk typu HE z głowicowym zapalnikiem uderzeniowym.
Używano także szrapneli mieszczących 180 ołowianych kulek o masie 13 gramów każda.
