Historia konstrukcji:
Działo samobieżne przeciwlotnicze Autocanon de 75 Mle 1913/34 zostało opracowane we Francji. Pojazd powstał w 1910 roku w zakładach Ateliers Puteaux S.A. w Chalons z wykorzystaniem podwozia samochodu De Dion-Bouton CV 35, na którym posadowiono na obrotowej platformie zespół odrzutowy działa polowego 75 mm Mle 1897 oraz prosty system naprowadzania. Nosicielowi działa towarzyszył samobieżny jaszcz amunicyjny zabudowany na identycznym podwoziu. Prototypowe pojazdy przeszły badania w 1911 oraz 1912 roku i po ich pomyślnym zakończeniu zostały przyjęte na uzbrojenie w 1913 roku. Dopiero 20 kwietnia 1914 roku zamówiono pierwsze 20 egzemplarzy seryjnych. W trakcie Pierwszej Wojny Światowej produkowany w bardzo dużych ilościach, a po jej zakończeniu pozostawiony w służbie. W 1934 roku przeprowadzono modernizację systemu naprowadzania dostosowanego do nastawiania nowych zapalników mechanicznych systemu Dixi, co miało pozwolić zwalczać szybsze samoloty (modernizacja ta zwiększyła masę pojazdu o 280 kg).

W 1940 roku sprzęt tego typu wciąż stanowił uzbrojenie 57 baterii.

Dane techniczne:

Opis konstrukcji:
Zastosowano specjalne otwarte nadwozie załogi w układzie klasycznym (za silnikiem). W tylnej części znajdowała się obrotowa platforma, na której zamontowano mechanizm podniesieniowy zespołu odrzutowego działa kalibru 75 mm. Nadwozie jest umieszczone na stalowej ramie nośnej. Po bokach oraz z tyłu pojazdu zastosowano podnośniki śrubowe dla wypoziomowania i stabilizacji działa podczas prowadzenia ognia. Zawieszenie na sztywnych mostach amortyzowanych półeliptycznymi resorami piórowymi.

Czterosuwowy silnik dolnozaworowy (sv). Średnica cylindra 66 mm, skok tłoka 130 mm. Umieszczony z przodu silnik poprzez skrzynię przekładniową przekazywał napęd na koła tylnej osi. Układ hamulcowy mechaniczny działa tylko na koła tylnej osi, natomiast hamulec ręczny działa na wał napędowy. Stosowano koła zaopatrzone w nawulkanizowane gumowe masywy na stalowych obręczach (na tylnej osi bliźniaki).

Uzbrojenie pojazdu stanowiła armata kalibru 75 mm (masa lufy z zamkiem 461 kg, podstawa 1.640 kg) o kącie ostrzału w elewacji od 0° do +70° oraz w azymucie w zakresie 240° (wg innych źródeł 263°) i szybkostrzelności teoretycznej 20 strzałów na minutę. Z użyciem nastawianych przed strzałem zapalników czasowych można było prowadzić ogień do celów powietrznych na maksymalną odległość 6.200 metrów, a ze względu na kąt podniesienia lufy na maksymalny pułap 5.200 metrów. Towarzyszący jaszcz motorowy zbudowany na identycznym podwoziu zabierał 180 pocisków.

Źródła:

Terry Gander, Peter Chamberlain „Enzyklopädie deutscher waffen 1939-1945”, wyd. Motorbuch Verlag, 2006 r.