Historia konstrukcji:

Po wybuchu wojny Nowa Zelandia stanęła przed dużymi problemami organizacyjnymi w szybkiej rozbudowie swoich dotychczasowych skromnych sił zbrojnych. Jednym z problemów była dostępność broni maszynowej.

W tej sytuacji Philip Charlton zaproponował w 1941 roku modyfikację standardowych karabinów powtarzalnych piechoty z czterotaktowym zamkiem powtarzalnym. W zakładach Charlton Motor Workshops w Hastings wyprodukowano około 1.500 egzemplarzy w dwóch wersjach:

Mk. I – konwersji poddawano karabiny Lee-Metford,

Mk. II – konwersji poddano karabiny SMLE.

Karabiny wykorzystywano wyłącznie do ćwiczeń na terenie Nowej Zelandii.

Dane techniczne:

Kaliber: Amunicja: Masa własna: Długość całkowita: Wysokość: Szerokość: Zasilanie: Szybkostrzelność:

7,7 mm (0,303 cala) 7,7x56R (.303 Enfield) 7,3 kg 1140 mm 340 mm 210 mm magazynek na 30 naboi teoretyczna 600 strz./min

Opis konstrukcji:

Automatyka broni wykorzystywała odprowadzanie gazów wylotowych przez boczny otwór w lufie. Ze względu na ograniczenia wyjściowej konstrukcji cały mechanizm był zabudowany na zewnątrz po prawej stronie broni. Zasilanie odbywało się za pomocą standardowych magazynków 30-nabojowych od rkm Bren. Za spustem dodano chwyt pistoletowy, pod przednią częścią łoża dodatkowy chwyt przedni, a tuż przed regulatorem gazowym rozkładany dwójnóg.

Amunicja:

Zwykła

Masa: Prędkość wylotowa:

? g 744 m/s

Pocisk z ołowianym rdzeniem w płaszczu.