Historia konstrukcji:
Nasadka do miotania granatów opracowana w Wielkiej Brytanii.
W ramach licencji była także produkowana w australijskich zakładach Metro Gas Co. w Melbourne (Victoria). Wyprodukowano 2.000 egzemplarzy.
Dane techniczne:
| Kaliber: Długość całkowita: Masa: Donośność: |
63,5 mm (2,5 cala) 167 mm 1,13 kg maksymalna 200 jardów |
Opis konstrukcji:
Nasadka była mocowana na karabinach piechoty EY (Extra Yards) których łoża były wzmacniane drutem miedzianym. Montaż nasadki miotającej podnosił masę niezaładowanego karabinu do 12 funtów i 5 uncji oraz zwiększał długość całkowitą do 44,5 cala.
Do miotania granatów stosowano ślepe naboje karabinowe Cartridge, Rifle Grenade, .303 inch Ballistite H. Mk. IZ oraz Cartridge, Rifle Grenade, Cordite H Mk. IV.
Z nasadki wystrzeliwano głownie ręczne granaty obronne Mills No. 36M z zapalnikiem czasowym o zwłoce 7 sekund (w granatach ręcznych były to 4 sekundy) i specjalną płytką uszczelniającą wkręconą w część denną w miejsce zaślepki.
Donośność granatu była regulowana zaworem upustowym na bocznej ściance. Przy kącie 45 stopni przy zamkniętym zaworze uzyskiwano 200 jardów, natomiast przy zaworze w pełni otwartym 80 jardów.
Dla zwalczania pojazdów opancerzonych stosowano granaty przeciwpancerne No. 68 – dla ich naprowadzania na cel stosowano podniesiony standardowy celownik karabinu. Donośność maksymalna wynosiła między 60 a 75 jardów.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze broni otrzymały oznaczenie Gewehrgranatgerät 792 (e).
