Historia konstrukcji:
Karabinowa nasadka do miotania granatów VB została opracowana w 1915 roku we Francji. Użycie jej pozwalało znacznie zwiększyć zasięg oddziaływania odłamkowych granatów przydając się zarówno w działaniach obronnych (wcześniej zmuszając przeciwnika do zalegania na przedpolu) jak i w fazie ataku (zwalczanie gniazd karabinów maszynowych) przewyższając zasięg rzutu granatami ręcznymi. Prosta konstrukcja pozwalała na przydzielenie garłaczy po jednym na drużynę strzelecką piechoty. Pomimo planowanego przezbrojenia oddziałów piechoty w lekkie moździerze Mortier de 50mm Mle 1937 nasadki miotające VB przetrwały w służbie aż do 1940 roku.

Garłacze tego typu w okresie międzywojennym były także używane w Wojsku Polskim pod oznaczeniem Garłacz V.B., natomiast amunicja jako Granat karabinowy V.B. wz. 15.

Dane techniczne:

Opis konstrukcji:
Nasadka karabinowa w kształcie kielicha o średnicy 50 mm składała się z rury przedniej (była na tyle długa że mieściła do 2 granatów), stożkowej komory gazowej i tulejowej nasady zakładanej na lufę karabinu powtarzalnego (po bokach miała dwie szczeliny pozwalające ominąć muszkę oraz obsadę bagnetu).

Do celowania wykorzystywano dodatkowy celownik Appareil de pointage et de repérage Mle 1917 (wyskalowany do 170 metrów, z podziałką co 10 metrów) lub przy jego braku strzelec obserwował punkt upadku pocisków i kierując się własnym wyczuciem własnoręcznie dokonywał poprawek położenia broni.

Po oparciu kolby karabinu o ziemię i przy kącie podniesienia lufy 85 stopni uzyskiwano donośność minimalną 80 metrów, natomiast przy kącie podniesienia lufy 45 stopni uzyskiwano donośność maksymalną 190 metrów.

Amunicja:

Granaty transportowano w drewnianych skrzynkach mieszczących 48 granatów.

Odłamkowa Grenade explosive Mle 1915

Skorupa granatu była odlewana z żeliwa i od wewnątrz miała liczne nacięcia służące zwiększenia fragmentacji odłamków. Podczas miotania standardowy ostry nabój karabinowy przechodził poprzez tulejkę przez środek granatu i poprzez zbicie spłonki inicjował wkręcony w boczne gniazdo bardzo prosty zapalnik czasowy obejmujący ścieżkę prochową o czasie spalania 5-6 sekund na której końcu znajdował się detonator. Uchodzące za pociskiem karabinowym gazy wylotowe oddziaływały na dno granatu nadając mu prędkość wylotową.

Donośność granatów przy wystrzeliwania z karabinu 8 mm Lebel Mle 89/93 lub 8 mm Berthier Mle 16 z lufą długości 800 mm przy użyciu amunicji Balle D z ładunkiem miotającym BN3F:

Meldunkowa Porte message VB
W górnej części korpusu pocisku mieściła się zakręcana nakrętką komora wykorzystywana do przekazywania krótkich notatek. W pozycji transportowej mieściła ona ślepy nabój karabinowy w postaci łuski z zaciśniętą szyjką, która po wyjęciu i załadowaniu do karabinu służyła do wystrzelenia granatu meldunkowego na odległość do 350 metrów. W górnej części korpusu znajdował się ładunek fosforu z prostą spłonką zbijaną podczas wystrzeliwania pocisku. Dym pozwalał łatwo zaobserwować miejsce upadku meldunku.

Oświetlajaca
Korpus pocisku mieścił flarę oświetlającą ze spadochronem. W pozycji transportowej do górnej pokrywki był przymocowany ślepy nabój karabinowy w postaci łuski z zaciśniętą szyjką, służący po wyjęciu i załadowaniu do karabinu do wystrzelenia pocisku z nasadki, podczas którego następowało zbicie spłonki działającej na ścieżkę prochową która po wypaleniu zapalała ładunek rozpalający powodujący uwolnienie spadochronu.

Przeciwpancerna
Pod koniec 1939 roku zakłady Brandt zaproponowały wykorzystanie w garłaczach pocisków przeciwpancernych z głowicą kumulacyjną. Ich donośność wynosiła ok. 100 m. Testy pierwszych egzemplarzy seryjnych przeprowadzono 10 czerwca 1940 roku na poligonie w Satory. Ewakuowana do USA dokumentacja pozwoliła przyspieszyć prace nad pociskiem do ręcznej wyrzutni przeciwpancernej M9 Bazooka.

Źródło:

Terry Gander, Peter Chamberlain „Enzyklopädie deutscher waffen 1939-1945”, wyd. Motorbuch Verlag, 2006 r.

Internet:

www.lexpev.nl