Historia konstrukcji:
W ZSRR prowadzono intensywne badania nad opracowaniem karabinu ppanc w kilku kalibrach – od 12,7 mm, przez 14,5 mm po ponad 20 mm.
Karabin przeciwpancerny Szołochowa wzorowany na niemieckim karabinie przeciwpancernym z Pierwszej Wojny Światowej został dostosowany do amunicji 12,7 mm stosowanej w nkm DSzK wz. 38 (indeks ГРАУ: 56-В-542A)
W niemieckim katalogu zagranicznego uzbrojenia otrzymały oznaczenie 12,7 mm Panzerabwehrbüchse 775 (r) oraz 12,7 mm Panzerabwehrbüchse 776 (r).
Kolejnym modelem był samopowtarzalny karabin przeciwpancerny Rukawisznikowa który został przyjęty na uzbrojenie pod oznaczeniem 14,5-мм противотанковое ружьё образца 1939 года (ПТР-39). Niestety ale jego niedopracowana i skomplikowana konstrukcja uniemożliwiała rozwinięcie masowej produkcji. Po rozpoczęciu niemieckiego ataku 22 czerwca 1941 roku zapadła decyzja o zaprzestaniu dalszego rozwoju i rozpisaniu nowego konkursu na karabin przeciwpancerny którego efektem były karabin ppanc PTRD oraz karabin ppanc PTRS. Skorzystały one z istniejącej i przebadanej amunicji kalibru 14,5 mm, której produkcję seryjną już uruchomiono.
