Historia konstrukcji:
Karabin przeciwpancerny Pz.B. 39 był używany przez siły zbrojne Niemiec.
Został opracowany w niemieckich zakładach Waffenfabrik Gustloff A.G. w Suhl. Prace nad nowym modelem zainicjowano w 1939 roku, a produkcję seryjną uruchomiono w marcu następnego roku.
W katalogu wzorów uzbrojenia otrzymał oznaczenie Gerät 1-6025.
Do końca 1940 roku wyprodukowano 9.645 egzemplarzy, natomiast do listopada 1941 roku dalsze 29.587 egzemplarzy. Łącznie wyprodukowano 39.232 egzemplarze, z tego 17.410 egzemplarzy powstało w zakładach Steyr. W sieci koperacyjnej znajdowały się także zakłady Havelwerk GmbH w Brandenburg.
W momencie agresji Niemiec na ZSRR w czerwcu 1941 roku na stanie znajdowało się 25.298 egzemplarzy tej broni. Ponieważ dynamiczny rozwój broni pancernej i związany z nim wzrost grubości opancerzenia spowodowały zredukowanie efektywności karabinów przeciwpancernych w warunkach bojowych, i w konsekwencji zastąpienie ich w służbie granatnikami oraz wyrzutniami rakiet z pociskami wykorzystującymi skuteczniejsze głowice kumulacyjne. W tej sytuacji wiele egzemplarzy karabinów przerobiono w tej sytuacji na miotacze granatów Gr.B. 39, które z wykorzystaniem nasadkowych granatów kumulacyjnych wciąż stanowiły przydatne uzbrojenie oddziałów piechoty.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa: Długość całkowita: Długość lufy: |
7,9 mm 7,9×94 12,6 kg kolba rozłożona 1.620 mm, kolba złożona 1.280 mm 1.085 mm |
Opis konstrukcji:
Względem budowy karabinu przeciwpancernego Pz.B. 38 znacznie zmodyfikowano konstrukcję broni. Lufa jest teraz nieruchoma i zaopatrzona w hamulec wylotowy, a zamek klinowy jest operowany z użyciem wahliwego chwytu pistoletowego odchylanego do dołu na zawiasie, co powodowało opuszczenie zamka, napięcie iglicy i samoczynną ekstrakcje pustej łuski. Po ręcznym załadowaniu do komory nowego naboju ruch powrotny chwytu zamykał zamek i broń była gotowa do oddania kolejnego strzału. Bezpiecznik skrzydełkowy jest umieszczony na górze przed mocowaniem kolby. Pokrywka przeciwkurzowa zabezpieczająca od góry zamek jest odchylana na zawiasie w prawo.
Celownik ze stałą nastawą na odległość 400 metrów współpracuje z muszką umieszczoną na wylocie lufy. Metalowa kolba zakończona podporą z poduszką, gdy nie jest potrzebna może być składana pod łoże co znacznie redukuje długość całej broni i ułatwia jej transport. Zastosowano długie drewniane łoże, w którego przedniej części znajdował się dwójnóg analogiczny do stosowanego w karabinie maszynowym MG 34, natomiast w górnej części rączka transportowa.
Po bokach komory zamkowej mocowano dwa zasobniki Patronenbehälter 38/39 mieszczące po 10 naboi (po 5 naboi w 2 rzędach – same zasobniki to każdy 0,25 kg pusty oraz załadowany 10 naboi o masie 1,11 kg) co miało przyspieszyć proces przeładowania broni po strzale.
Amunicja:
Wykorzystywano naboje zaopatrzone w łuski stalowe o masie 55 g, długości 94,5 mm i średnicy dna 21 mm. Spłonka typu Zdh 88.
Do celów transportowych naboje pakowano po 5 w kartonowe pudełka. 10 kartonowych pudełek umieszczano w ocynkowanej metalowej puszcze, a 5 takich pakietów umieszczano w drewnianej skrzynce amunicyjnej mieszczącej łącznie 250 naboi.
Do 1942 roku w zakładach Polte wyprodukowano 9.417.000 naboi wszystkich typów.
Przeciwpancerna Patrone 318 Spitzgeschoss mit Kern geharted Reizstoff Leuchtspur
| Długość naboju: Długość pocisku: Masa naboju: Masa pocisku: Masa rdzenia: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: |
118,1 mm 32,9 mm 84 g 14,53 g 8,65 g 15 g prochu Nz.R.P. (2,8*2,6/05) 1.150 m/s |
Pocisk S.m.K.H.Rs. L`spur pełnopłaszczowy z rdzeniem z węglika wolframu, w którego dennej części umieszczono kapsułkę rozpylającej gaz łzawiący w postaci sprasowanej masy pirotechnicznej zawierającej chloroacetofenon (CN) w ilości 16 mg oraz smugacz.
Z odległości 300 m pocisk przebija płytę pancerną o grubości 25 mm odchyloną o 30 stopni od pionu.
Szkolna Patrone 318 Übungspatrone
| Długość naboju: Długość pocisku: Masa naboju: Masa pocisku: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: |
118,1 mm 35,15 mm 72,06 g 12,83 g 4 g prochu Nz. R.P. (1,1*2,5/1,4) 755 m/s |
Pocisk s.S. pełnopłaszczowy z ołowianym rdzeniem. Dla zwiększenia trwałości lufy zredukowano ładunek miotający.
Ślepa Platzpatrone 318
Używane do celów szkoleniowych ślepe naboje z drewnianym pociskiem Holzgeschoß, (wydrążonym w środku), który rozpadał się po opuszczeniu lufy. W celu łatwej identyfikacji pocisk był polakierowany na kolor niebieski.
Sprawdzian Anschußpatrone 318
| Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: |
15,5 g typu Nz. R.P (2,8*2,6/0,5) 1.210 m/s |
Nabój tego typu był używany w fabryce do testowania wytrzymałości lufy na podwyższone ciśnienie.
Atrapa pocisku Exerzierpatrone 318
Nabój tego typu był używany w fabryce i zakładach rusznikarskich jako sprawdzian. Z jego wykorzystaniem weryfikowano zgodność wymiarową komory nabojowej.
