Historia konstrukcji:
Kabel stosowany przez wojska łączności Niemiec.

Opis konstrukcji:
Kabel polowy l.F.K. ma postać miedzianego drutu w stalowym oplocie dla izolacji osłoniętego w powłokę z wulkanizowanej gumy. Na niewielki bęben telefoniczny nakręcano 500-metrowe odcinki kabla o masie ok. 2 kg, z którego rozwijano go wprost na ziemię lub rozwieszano na podporach. Bębny z kablem przenoszono w standardowych tornistrach sprzętowych żołnierzy wojsk łączności: 2 bębny w Fernsprechtornister 2 oraz 3 bębny w Fernsprechtornister 1 oraz Fernsprechtornister 3.

Dla ułatwienia procesu rozwijania i zwijania kabla opracowano dwa modele rączki z korbką Handabroller großes Modell (ok. 250 mm) oraz Handabroller kleines Modell (ok. 190 mm).

Do budowania linii na podporach lub drzewach stosowano rososzkę Drahtgabel długości 2.040 mm.

Źródła:

Instrukcja D 737 „Beladeplan für Lkw. (o) (3 t und 4 1/2 t) für Führungsfernkabel und Anhänger (1-achs.) für Führungsfernkabel (Sd. Ah. 26)”, 1940 r.

Instrukcja D 750 „Merkblatt; Der Feldkabelbau”, 1935 r.

Instrukcja D 963/111 „Vorläufige Einbauanleitung zur Herrichtung eines m. Lkw. Offen (o) als Lkw. für schweres Feldkabel”, 1938 r.

Instrukcja H.Dv. 94 „Drahtnachrichtendienst im Reichsheer (H.Draht.Nd.) Teil I: Feldkabelbau”, 1926 r.

Instrukcja H.Dv. 421/3a (L.Dv. 419/3a) „Ausbildungsvorschrift für die Nachrichtentruppe (A.V.N.) Heft 3a: Feldkabelbau”, 1936 r.

Instrukcja H.Dv. 421/3b (L.Dv. 419/3b) „Ausbildungsvorschrift für die Nachrichtentruppe (A.V.N.) Heft 3b: Feldfernkabelbau (Entwurf)”, 1937 r.