Historia konstrukcji:
Karabinek samopowtarzalny M1 został opracowany w amerykańskich zakładach Winchester Repeating Arms Company w New Haven (stan Connecticut). Powstał on w odpowiedzi na złożone 1 października 1940 roku zlecenie wystosowane przez Ordnance Department (Zarząd Uzbrojenia Departamentu Wojny). W zakładach Winchester złożono także zamówienie na opracowanie nowego rodzaju naboju. Firma ta przygotowała także własny projekt karabinka, którego prototyp powstał w ciągu 14 dni i 11 sierpnia 1941 roku został on zaprezentowany komisji odbiorczej. Na czele zespołu konstruktorów stał Edwin Pugsley. Nowy karabinek pokonał konkurencyjne modele zgłoszone przez firmy Savage Auto Ordnance, Harrington & Richardson, Woodhull i Springfield Armory.
22 października 1941 roku został przyjęty na uzbrojenie armii amerykańskiej pod oznaczeniem Carbine, Caliber .30, M1 (indeks SNL B-28). Cena jednostkowa wynosiła ok. 45 USD. Produkcja seryjna do 1945 roku objęła 6.221.220 egzemplarzy i odbywała się w następujących zakładach:
Inland Division, General Motors (2.632.097 egzemplarzy),
Winchester Repeating Arms Co. (828.059 egzemplarzy),
Underwood-Elliot-Fisher Co. (545.616 egzemplarzy),
Saginaw Steering Gear Division, General Motors (571.212 egzemplarzy),
National Postal Meter Co. (413.017 egzemplarzy),
Quality Hardware & Machine Co. (359.666 egzemplarzy),
International Business Machines Corp. (346.500 egzemplarzy),
Standard Products Co. (247.160 egzemplarzy),
Rock-Ola Manufacturing Co. (228.500 egzemplarzy).
Dla wojsk powietrzno-desantowych opracowano w 1942 roku wersję M1A1 zaopatrzoną w chwyt pistoletowy oraz składaną kolbę wykonaną z pręta stalowego. Z kolbą rozłożoną długość broni wynosiła 905 mm natomiast ze złożoną spadała do 648 mm. Masa karabinka wzrosła do 2,53 kg. Pierwsze karabinki dostarczono w październiku 1942 roku. Zakłady Inland Divisions GMC wyprodukowały 140.591 egzemplarzy.
Powstały także eksperymentalne wersje M1A2 oraz M1A3 zaopatrzone w metalowe kolby które były składane pod spód broni oraz dostosowane do miotania granatów nasadkowych. Dla potrzeb testów poligonowych powstały krótkie serie obu modeli nie przekraczające 100 egzemplarzy. Nie podjęto decyzji o przyjęciu ich na uzbrojenie.
Po przyjęciu na uzbrojenie karabinka M2 zakłady Winchester przygotowały zestawy części T17 oraz T18 pozwalające na dostosowanie karabinków M1 do strzelania także ogniem ciągłym.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa własna: Długość całkowita: Długość lufy: Zasilanie: Szybkostrzelność: |
7,62 mm 7,62×33 (.30 US Carbine) 2,36 kg 904 mm 458 mm magazynek na 15 naboi praktyczna 30 strz./min |
Opis konstrukcji:
Automatyka broni wykorzystuje energię gazów wylotowych pobieranych przez boczny otwór w lufie. Lufa jest na stale połączona z komorą zamkową. W tylnej jej części, niedaleko przed komorą zamkową, znajdował się otwór pobierający gazy przez boczny otwór w ściance lufy oraz bardzo krótki tłok gazowy, współpracujący z masywną żerdzią suwadła. W suwadle znajdował się wyfrezowany otwór współpracujący z prawym ryglem trzonu zamkowego (ryglowanie zamka za pomocą dwóch symetrycznych rygli poprzez ich częściowy obrót). Integralną część suwadła stanowiła rączka, która pozwalała na przeładowanie broni. Zasilanie z dwurzędowego magazynka pudełkowego dostawianego od dołu. Urządzenie spustowo-kurkowe montowane w osobnej komorze, stanowiącej także osłonę spustu. Celownik przeziernikowy, przerzutowy, z możliwością regulacji w poziomie. Nakładka, łoże i kolba drewniane.
W 1943 roku podjęto decyzję o zaopatrzeniu karabinka w bagnet. Od maja 1944 roku wprowadzono pod lufą zaczep dla mocowania bagnetu M4.
Na lufie można było zamontować nasadkę do miotania granatów M8, za pomocą której z wykorzystaniem naboi M6 można było wystrzeliwać granaty kal. 22 mm.
Amunicja:
Nowo opracowana amunicja bazowała na naboju karabinowym .32 Winchester SL (Self-Loading). Do przenoszenia magazynków używano dwukomorowych ładownic parcianych przenoszonych na pasie głównym. Były one zapinane przez półokrągłe klapki. Naboje pakowano w kartonowe pudełka po 50 sztuk, a następnie w drewniane skrzynki po 1.200 sztuk.
Pocisk zwykły Cartridge, Caliber .30, Carbine, Ball, M1
| Masa pocisku: Prędkość wylotowa: Donośność skuteczna: |
7,1 g 600 m/s normalna 200 jardów (180 m), maksymalna 300 jardów (270 m) |
Pocisk pełnopłaszczowy z ołowianym rdzeniem.
Pocisk zwykły ze smugaczem Cartridge, Caliber .30, Carbine, Tracer, M27
Pocisk pełnopłaszczowy z ołowianym rdzeniem w którego dennej części umieszczono smugacz
Miotająca granaty nasadkowe Cartridge, Caliber .30, Grenade, M6
Amunicja opracowana do wystrzeliwania granatów z nasadek karabinowych zakładanych na wylot lufy.
Atrapa Cartridge, Caliber .30, Carbine, Dummy, M13
Amunicja używana do celów szkoleniowych. Dla łatwej identyfikacji na obwodzie łuski znajdowały się otwory.
Testowa Cartridge, Caliber .30, Carbine, Ball, High Pressure Test, M1
Amunicja używana dla testowania wytrzymałości lufy badanej broni, o zwiększonym ładunku miotającym.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze otrzymały oznaczenie 7,62 mm Selbstladekarabiner 455 (a).
