Historia konstrukcji:
Karabin przeciwpancerny Lahti L-39 został opracowany w fińskich zakładach Valtion Kivääritehdas (VKT) w Tourula. Pomysłodawcą broni był znany fiński konstruktor Aimo Johannes Lahti. Najpierw powstała wersja L-34 dostosowana do amunicji 20×113 (masa naboju 275 g, masa pocisku 136 g, prędkość wylotowa 800 m/s). Finalna wersja L-39 została dostosowana do silniejszej amunicji i przetestowana w warunkach poligonowych 11 sierpnia 1939. Po pomyślnym zakończeniu badań broń została przyjęta na uzbrojenie fińskich sił zbrojnych 6 września 1939 roku. Wybuch Wojny Zimowej z ZSRR w listopadzie 1939 roku spowodował wysłanie na front obu prototypów (pluton przeciwpancerny z 28 pułku piechoty). Do 1945 roku wyprodukowano ok. 1.900 egzemplarzy.
Pojawienie się silnie opancerzonych modeli czołgów spowodowało zmianę przeznaczenia broni. Dokonano przebudowy mechanizmów dla umożliwienia prowadzenia ognia ciągłego i zaopatrzono ją w przeciwlotniczy celownik kołowy, co pozwalało po zamocowaniu broni na podstawie cokołowej zwalczać samoloty szturmowe przeciwnika. W niektórych opracowaniach taką wersję oznacza się L-39/44.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa: Długość całkowita: Długość lufy: Zasilanie: Szybkostrzelność: |
20 mm 20×138 49,5 kg 2.240 mm 1.300 mm magazynek na 10 nabojów praktyczna 15 strz./min |
Opis konstrukcji:
Automatyka broni wykorzystywała energię gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór w lufie.
Amunicja:
Zwykła
| Masa pocisku: Prędkość wylotowa |
? g 800 m/s |
Pocisk typu HE zaopatrzony w niewielki ładunek materiału wybuchowego, który pobudzał czuły głowicowy zapalnik uderzeniowy typu TIKKA Ti 15/18.
Przeciwpancerna
| Długość całkowita: Masa naboju: Masa pocisku: |
203 mm 337 g 152 g |
Pocisk typu AP-HE zaopatrzony w niewielki ładunek materiału wybuchowego, który pobudzał zapalnik denny.
Przebijalność płyty pancernej odchylonej o 30 stopni od pionu:
| odległość | grubość płyty |
| 300 m 500 m |
20 mm 15 mm |
