Historia konstrukcji:
Samolot myśliwski „Gladiator” został opracowany w brytyjskich zakładach Gloster Aircraft. Autorem projektu nowego samolotu nazwanego Gloster „Gladiator” był Henry Folland, który zachęcony postępami Bristola nad nowym silnikiem „Mercury” IX postanowił opracować pod ten silnik daleko posuniętą modyfikację swojego poprzedniego samolotu Bristol „Gauntlet”. Samolot otrzymał nowe skrzydła, jednogoleniowe podwozie główne i podwyższoną owiewkę za kabiną pilota. Prototyp oznaczony jako SS.37, został oblatany 12 września 1934 r. Samolot początkowo napędzany był silnikiem „Mercury” IV, lecz szybko wymieniono go ma „Mercury” VIS. Po serii prób prototyp w czerwcu 1935 r. został przebudowany pod docelowy silnik „Mercury” IX i w takiej postaci został zaakceptowany przez Air Ministry. Jednak jeszcze przed podjęciem produkcji seryjnej płatowiec poddano dalszym zmianom polegającym na dalszym powiększeniu grzbietu kadłuba i zamontowaniu zakrytej kabiny pilota. Tak zmodyfikowany prototyp stał się wzorcem dla pierwszego produkcyjnego wariantu „Gladiatora” oznaczonego jako Mk. I wyprodukowanego w ilości 378 egzemplarzy. Kolejnym seryjnym wariantem był Mk. II różniącym się od poprzednika silnikiem Bristol „Mercury” VIIIA lub VIIIAS oraz metalowym, trójłopatowym śmigłem firmy Fairey.

Belgia zakupiła 22 samoloty 19 czerwca 1937 roku. 15 maszyn dostarczono lotem z Anglii na początku 1938 roku, a pozostałe 7 dostarczono w skrzyniach do zakładów SABCA w marcu 1938 roku. Nosiły one numery ewidencyjne od G17 do G38.

Zastosowanie:
W okresie międzywojennym 2 samoloty zostały zniszczone w wypadkach. 10 maja 1940 roku 14 sprawnych samolotów tego typu stanowiło wyposażenie eskadry 1/I/2 Aé stacjonującej na lotnisku w Schaffen (piętnasta maszyna znajdowała się w przeglądzie w hangarze na terenie zakładów SABCA). Kolejne 5 maszyn przechodziło remonty.

Dane techniczne:

Opis konstrukcji:
Gloster „Gladiator” był jednomiejscowym, jednosilnikowym, dwupłatowym samolotem myśliwskim ze stałym podwoziem i zakrytą kabiną pilota. Konstrukcja kadłuba została oparta na kratownicy Warrena z rur stalowych i aluminiowych, usztywnionej cięgnami. Kadłub w przedniej części pokryty był blachami aluminiowymi, a w tylnej płótnem rozpiętym na lekkim metalowym szkielecie z wręg i podłużnic. Skrzydła dwudzielne o konstrukcji metalowej, dwudźwigarowe, z żebrami kratowymi, kryte płótnem. Komora płatów usztywniona zastrzałami i cięgnami. Na wszystkich skrzydłach znajdowały się lotki typu Frise i klapy krokodylowe. Usterzenie o konstrukcji metalowej krytej płótnem. Podwozie główne stałe, wolnonośne z wewnętrzną amortyzacją umieszczoną w piaście koła. Kółko ogonowe wleczone. W warunkach ostrej zimy zamiast kół na osie podwozia zakładano płozy, które jednak obniżały prędkość samolotu o 20 km/h.

Napęd samolotów norweskich zapewniał dziewięciocylindrowy silnik Bristol „Mercury” IX („Gladiator” Mk. I) lub VIIIA („Gladiator” Mk. II) ze sprężarką i reduktorem, o mocy maksymalnej 840 KM na wysokości 4.420 m. Był on zbudowany w układzie pojedynczej gwiazdy i chłodzony powietrzem. Śmigło dwułopatowe firmy Watts, drewniane, o stałym skoku i średnicy 3.277 mm. Główny i opadowy zbiornik paliwa o łącznej pojemności 377 litrów zostały umieszczone pomiędzy kabiną pilota a silnikiem.

Uzbrojenie samolotu stanowiły 4 karabiny maszynowe FN-Browning kalibru 7,65 mm produkcji belgijskich zakładów FN. Dwa z nich były umieszczone po bokach kadłuba i strzelały poprzez krąg śmigła (zsynchronizowane, z zapasem po 600 naboi na karabin). Dwa kolejne były umieszczone w podskrzydłowych gondolach pod dolnym płatem i strzelały poza kręgiem śmigła (z zapasem po 400 naboi na karabin). Pod skrzydłami można było podwiesić 4 lekkie bomby po 9 kg. Dodatkowo pilot dysponował pistoletem sygnałowym z zapasem 8 naboi.

Źródła:

Praca zbiorowa „Encyklopedia lotnictwa”, wyd. Debit, 1998 r.

Internet:

http://www.baha.be

http://vvjack.be/

http://belmilac.wetpaint.com/