Samolot model RWD-13 został zaprojektowany na zamówienie Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (LOPP) w zakładach RWD w Warszawie. Projekt przygotowali Stanisław Rogalski, Jerzy Drzewiecki i Leszek Dulęba bazując na doświadczeniach zebranych z użytkowania poprzednich konstrukcji RWD-6 oraz RWD-9. Prototyp został oblatany przez Kazimierza Chorzewskiego 15 stycznia 1935 roku, nosząc cywilny numer rejestracyjny SP-AOA.
W 1939 roku jeden samolot tego typu otrzymał jako prezent ślubny od Prezydenta Polski perski następca tronu szach Mohhamed Reza Pahlawi. Dostarczony samolot nosił numer seryjny 285 i oznaczony był polskim cywilnym numerem rejestracyjnym SP-BNY. Został oblatany 6 kwietnia 1939 roku i trzy dni później wyrusza w drogę. Przelotu na trasie Warszawa-Teheran liczącej ok. 4.500 km dokonali Eugeniusz Przysiecki wraz z kpt. pil. Stefanem Skryńskim. Po dostarczeniu do Iranu w maju 1939 roku skreślono go z polskiej ewidencji lotniczej. Samolot ten pozostał w użyciu do 1943 roku.
Dane techniczne:
| Załoga: Masa własna: Masa startowa: Rozpiętość: Długość: Wysokość: Powierzchnia nośna: Jednostka napędowa: Prędkość maksymalna: Prędkość podróżna: Prędkość minimalna: Prędkość wznoszenia: Pułap praktyczny: Zasięg: |
3 osoby (pilot i 2 pasażerów) 530 kg 890 kg (maksymalna 930 kg) 11,50 m 7,85 m 2,05 m 16,00 m2 1 silnik 4-cyl. w układzie rzędowym, chłodzony powietrzem, typu PZInż „Major” o mocy startowej 130 KM 210 km/h 180 km/h 67 km/h 3,8 m/s 4.200 m 900 km |
Opis konstrukcji:
Zastrzałowy górnopłat komunikacyjny o konstrukcji mieszanej. Kadłub spawany z rur stalowych chromowo-molibdenowych mieścił trzyosobową kabinę załogi (dwa przednie fotele umieszczone z przodu, obok siebie, natomiast trzeci za nimi) oraz bagażnik. Dla poprawy komfortu lotu kabina była ogrzewana i zaopatrzona w wygodne, tapicerowane fotele. Skrzydło i usterzenie całkowicie drewniane. Całość kryta sklejką i płótnem. Skrzydło umieszczone nad kadłubem i podparte dwoma zastrzałami, z rur profilowanych w kształcie litery V, przymocowane zbieżnym końcem do kadłuba. Wewnątrz skrzydła mieściły się zbiorniki paliwa. Dla zmniejszenia prędkości podejścia do lądowania zastosowano samoczynne skrzela.
Podwozie, zbudowane podobnie jak zastrzały, posiadało trzy golenie i niskociśnieniowe koła ułatwiające eksploatację z nieutwardzonych nawierzchni. Hamulce działały niezależnie na oba koła, co ułatwiało manewrowanie na ziemi.
Silnik zawieszony był na łożu elastycznym i miał maski otwierane, ułatwiające kontrolę i naprawę. Koszty jego eksploatacji były niskie, gdyż przy prędkości przelotowej zużywał jedynie 28 litrów benzyny na godzinę lotu.
Samolot miał doskonałe własności pilotażowe, za co był chwalony przez pilotów. Długość rozbiegu wynosiła 125 metrów.
