Historia konstrukcji:
Plecakowy miotacz ognia Fm.W. 34 został opracowany w połowie lat 30-tych XX wieku w niemieckich zakładach Hanseatische Apparateban Geselschaft z Kiel. Po przeprowadzeniu badań poligonowych nie został przyjęty na uzbrojenie wojska, a posłużył jedynie do celów szkoleniowych. Koncepcja użycia do zapłonu miotanej cieczy naboi zapalających została potem wykorzystana w miotaczu ognia Flammenwerfer 41 mit Strahlpatrone.

Dane techniczne:

Opis konstrukcji:
Ciecz zapalająca znajdowała się w dwóch cylindrycznych zbiornikach ciśnieniowych umieszczonych poziomo na szelkach nośnych. Nad nimi znajdowała się umieszczona poziomo mała butla miesząca sprężony azot, używany do miotania cieczy zapalającej. Za pośrednictwem gumowego węża z metalowym oplotem ciecz zapalająca trafiała do długiej rury z zaworem spustowym, zaopatrzonej w gniazdo z mechanizmem spustowym dla naboi zapalających 9×21 (zapas wynosił 4 naboje). Z miotacza tego typu można było oddać około 10 jednosekundowych „strzałów ogniowych”. Jako ciecz zapalającą stosowano zazwyczaj mieszankę ciężkiego i lekkiego oleju smołowego Flammöl 19.

Źródła:

Periodyk „Przegląd wojskowo-techniczny. Saper”, luty 1935 r.

Czasopismo „Poligon”, styczeń-marzec 2008 r.

Marcin Bryja „Piechota niemiecka”, wyd. Militaria, 1999 r.

Terry Gander, Peter Chamberlain „Enzyklopädie deutscher waffen 1939-1945”, wyd. Motorbuch Verlag, 2006 r.