Historia konstrukcji:
Motocykl WD/RE został opracowany w 1942 roku w brytyjskich zakładach Enfield Cycle Company Ltd. w Redditch, Worcestershire. Na potrzeby brytyjskiej armii zaadaptowano cywilny model Royal Enfield RE. Stosowano także nazwę „Flying flea”.
Produkcja seryjna odbywała się w fabryce Calton Hill w Edynburgu. W latach 1942-1945 wyprodukowano około 9 tysięcy egzemplarzy. Cena jednostkowa wahała się między 29 a 32 funty
W okresie marzec-maj 1944 roku przeprowadzono testowe zrzuty z samolotów transportowych „Dakota”, z wyrzutników zewnętrznych, ponieważ uznano desantowanie przez drzwi za zbyt trudne do wykonania.
Motocykl podczas tego testu ważył 126 funtów, a rama desantowa 91 funtów. Prędkość zrzutu wynosiła 110 mph. Następnie przetestowano desantowanie z samolotu bombowego „Halifax”, samolotu bombowego „Albermarle”, samolotu bombowego „Lancaster” oraz samolotu bombowego „Stirling”.
Dane techniczne:
| Masa: Wymiary: Rozstaw osi: Jednostka napędowa: Skrzynia przekładniowa: Prędkość maksymalna: Zużycie paliwa: |
własna 63,5 kg 1.905 x 660 x ? mm, prześwit 135 mm 1.219 mm silnik 1-cyl. chłodzony powietrzem, pojemność 126 cm3, o mocy 3,5 bhp przy 4.500 obr./min 3 biegi na drodze ok. 65 km/h ok. 2,75 litrów / 100 km |
Opis konstrukcji:
Rama rurowa, stalowa. Zawieszenie z przodu widelec trapezowy, a z tyłu sztywne. Instalacja elektryczna o napięciu 6 V.
Silnik dwusuwowy. Średnica cylindra 53,8 mm, skok tłoka 55 mm, stopień sprężania 5,5:1. Zasilany gaźnikiem typu Amal 223/001C lub Villiers. Skrzynia biegów sterowana ręcznie, napęd na tylne koło był przekazywany za pomocą łańcucha. Stosowano opony rozmiaru 2.50-19”.
