Historia konstrukcji:
Najcięższy karabin maszynowy M2 opracował amerykański konstruktor John Moses Browning. Powstał on na bazie wcześniejszej konstrukcji nkm M1921 z lufą chłodzoną cieczą. Dla zapewnienia odpowiedniej odporności cieplnej lufa została wydłużona i pogrubiona.
Nadzór nad pracami modernizacyjnymi w latach 1931-1933 przeprowadził dr Samuel G. Green z Ordnance Department. Głównym celem było opracowanie konstrukcji spełniającej oczekiwania wszystkich amerykańskich służb od wojsk lądowych, przez lotnictwo, po obronę wybrzeża. Nową broń standaryzowano w 1933 roku pod oznaczeniem Gun, machine, cal. .50, Browning, M2. Generalnie można było używać trzech podstawowych wersji cechujących się duża liczbą wspólnych części:
AC (aircraft – indeks SNL A-36) – z krótką lufą o długości 36 cali chłodzoną powietrzem (preferowana przez lotnictwo jako broń pokładowa),
WC (water cooled – indeks SNL A-37) – z lufą chłodzoną cieczą,
HB (heavy barrel – indeks SNL A-39) – z długą lufą o długości 45 cali chłodzoną powietrzem (preferowana przez wojska lądowe i obronę plot).
W produkcję nkm były zaangażowane następujące przedsiębiorstwa: Colt’s Patent Firearms Co., High Standard Co., Savage Arms Corp., Buffalo Arms Corp., Frigidaire, AC Spark Plug, Brown Lipe-Chappin, Saginaw Divisions of General Motors Corp., Kelsey Hayes Wheel Co.
W 1944 roku podjęto dla lotnictwa produkcję zmodernizowanej wersji M2A1 zamawiając 31.336 egzemplarzy – ich produkcja została wstrzymana po wykonaniu około 8.000 egzemplarzy po zatwierdzeniu do produkcji nowego nkm M3. Wyprodukowane karabiny dostały status ‘limited standard’ i zostały przyjęte na uzbrojenie pod oznaczeniem Gun, machine, cal. .50, Browning, M2A1, Aircraft, Basic.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa własna: Masa podstawy: Długość całkowita: Długość lufy: Zasilanie: Szybkostrzelność: |
12,7 mm 12,7×99 (.50 Browning) 39,1 kg 20 kg (typu M3) 1.653 mm 1.143 mm taśma na 100 nabojów 550 strz./min |
Opis konstrukcji:
Automatyka broni wykorzystuje energię krótkiego odrzutu lufy. Lufa chłodzona powietrzem, mocowana za pomocą gwintu – umożliwiało to jej wymianę, lecz nie była to operacja szybka i łatwa do przeprowadzenia w warunkach polowych. Mechanizm spustu umieszczony z tyłu komory zamkowej posiada dwa spusty umieszczone jeden nad drugim, które umożliwiają prowadzenie ognia pojedynczego jak i ciągłego. Dla uniknięcia przegrzania lufy przy ogniu długotrwałym zalecano po wystrzeleniu serii 75 pocisków ograniczyć szybkostrzelność do 20 strz./min i po 15 minutach można było ponownie oddać serię długości 75 pocisków i cała procedurę powtarzać od nowa. Oczywiście w zastosowaniu w obronie przeciwlotniczej nie stosowano się do tych ograniczeń.
Amunicja:
Zwykła Cartridge, Caliber .50, Ball, M2
| Długość naboju: Długość pocisku: Masa pocisku: Prędkość wylotowa: Donośność: |
138,4 mm 58,7 mm 46 g 823 m/s maksymalna 7.125 jardów |
Pocisk pełnopłaszczowy z ołowianym rdzeniem. Czas lotu pocisku wynosił 0,72 s na 500 jardów, 1,45 s na 1000 jardów oraz 2,4 s na 1500 jardów. Na maksymalną odległość pocisk leciał 39,7 sekundy.
Smugowa Cartridge, Caliber .50, Tracer, M1
| Długość naboju: Masa naboju: Prędkość wylotowa: |
138,4 mm 115,66 g 823 m/s |
Amunicja standaryzowana w 1931 roku. Pocisk pełnopłaszczowy z ołowianym rdzeniem w którego dennej części umieszczono smugacz (pozostawiał smugę świetlną na dystansie około 550 jardów). Czubek pocisku oznaczony kolorem czerwonym.
Smugowa Cartridge, Caliber .50, Tracer, M10
| Długość naboju: Masa naboju: Prędkość wylotowa: |
138,4 mm 113,53 g 872 m/s |
Doświadczenia walk w Europie po wybuchu Drugiej Wojny Światowej pokazały że dotychczasowy smugacz z pocisku M1 zbytnio oślepia obsługę. W tej sytuacji dokonano modyfikacji powodującej że zapalał się on dopiero w odległości ok. 150 jardów od wylotu lufy. Czubek pocisku oznaczony kolorem czerwonym.
Zapalająca Cartridge, Caliber .50, Incendiary, M1
| Długość naboju: Masa naboju: Prędkość wylotowa: |
138,4 mm 113 g 887 m/s |
Amunicja zapalająca zaprojektowana w 1941 roku przez zakłady Frankford Arsenal. Czubek pocisku oznaczony kolorem niebieskim.
Przeciwpancerna Cartridge, Caliber .50, Armor Piercing, M2
| Długość naboju: Masa naboju: Masa pocisku: Prędkość wylotowa: |
138,4 mm 117,41 g 45,8 g 856 m/s |
Amunicja przeznaczona do zwalczania celów opancerzonych oraz umocnień polowych. Z odległości 100 jardów (91 m) pocisk przebijał płytę pancerną grubości 0,875 cala (22,2 mm). Czubek pocisku oznaczony kolorem czarnym.
Przeciwpancerno-zapalająca Cartridge, Caliber .50, Armor Piercing Incendiary, M8
| Długość naboju: Masa naboju: Masa pocisku: Prędkość wylotowa: |
138,4 mm 114,3 g 40,34 g 887 m/s |
Amunicja zaprojektowana w 1943 roku. Służyła do rażenia celów opancerzonych z dodatkowym działaniem zapalającym.
Przeciwpancerno-zapalająca ze smugaczem Cartridge, Armor Piercing Incendiary Tarcer, Caliber .50, M20
| Długość naboju: Masa naboju: Masa pocisku: Prędkość wylotowa: |
138,4 mm 111,32 g 40,11 g 887 m/s |
Amunicja standaryzowana w marcu 1945 roku. Służyła do rażenia celów opancerzonych z dodatkowym działaniem zapalającym. W części dennej pocisku znajdował się smugacz.
Ślepa Cartridge, Caliber .50, Blank, M1
| Długość naboju: Masa naboju: |
99,3 mm 59,42 g |
Amunicja używana do celów szkoleniowych. Łuska z materiałem miotającym bez pocisku.
Atrapa Cartridge, Caliber .50, Dummy, M2
| Długość naboju: Masa naboju: |
138,4 mm 80,87 g |
Amunicja używana do celów szkoleniowych. Dla łatwej identyfikacji na obwodzie łuski znajdowały się otwory.
Testowa Cartridge, Caliber .50, Ball, High Pressure Test, M1
Amunicja używana dla testowania wytrzymałości lufy badanej broni, o zwiększonym ładunku miotającym.
