Historia konstrukcji:
Samochód pancerny opracowany w 1941 roku w Australii przez zakłady Ruskin Motor Bodies Pty. Ltd. z Melbourne przy współpracy z Ford Motor Company of Australia. Wykorzystano podwozia samochodów ciężarowych Ford F60L (oznaczane Mk. I z rozstawem osi 158 i 1/4 cala (4019 mm) – pierwsze 40 pojazdów, oznaczane Mk. II z rozstawem osi skróconym do 134 i 1/4 cala (3409 mm) – kolejne 92 pojazdy) oraz Ford F60S (oznaczane Mk. II z rozstawem osi 134 i 1/4 cala (3409 mm)). Pierwsze maszyny seryjne przyjęto na uzbrojenie w kwietniu 1942 roku. Łącznie w latach 1942-1943 powstało 238 pojazdów tego typu.
Dane techniczne:
| Załoga: Masa: Wymiary: Rozstaw osi: Rozstaw kół: Układ napędowy: Jednostka napędowa: Prędkość maksymalna: Zapas paliwa: Zasięg: Uzbrojenie: Opancerzenie: |
do 5 osób 5200 kg (Mk. I), 5000 kg (Mk. II) 6100 x 2300 x 2100 mm (Mk. I), 5600 x 2300 x 2100 mm (Mk. II) 4019 mm (Mk. I), 3409 mm (Mk. II) 1788/1752 mm 4×4 silnik 8-cyl. w układzie V, zapłon iskrowy, chłodzony cieczą, typu Ford, o mocy 95 KM przy 3000 obr./min na drodze 80 km/h 111 litrów na drodze ok. 300 km 1 km .303 Vickers i 1 km .303 Bren od 8 do 16 mm |
Opis konstrukcji:
Kadłub był typu odkrytego – jedynie stanowisko kierowcy i jego pomocnika były osłonięte od góry pancerzem. Spawany pancerz był pochylony dla zwiększenia odporności. Wejście przez dwuskrzydłowe drzwi umieszczone w tylnej burcie pojazdu. Silnik znajdował się w przedniej części pojazdu – kierowca oraz jego pomocnik zajmowali miejsca po jego bokach. Zawieszenie mostów napędowych na sprężynach śrubowych.
Uzbrojenie pokładowe w postaci ciężkiego karabinu maszynowego Vickers korzystało z kilku luków znajdujących w bocznych ścianach pojazdu i przed stanowiskiem pomocnika kierowcy. Na zewnętrznym wysięgniku ponad przedziałem bojowym mocowano ręczny karabin maszynowy Bren. Wewnątrz montowano także radiostację nadawczo-odbiorczą typu Wireless Set, No. 19, Mk. II (Aust.).
