Historia konstrukcji:
Samolot myśliwski opracowany w holenderskich zakładach N.V. Nederlandsche Vliegtuigenfabriek (Fokker) w Amsterdamie. Fabryczne oznaczenie projektu Ontwerp 155.
Prototyp został zaprezentowany w listopadzie 1938 roku na salonie lotniczym w Paryżu, a następnie oblatany 30 maja 1939 roku (otrzymał numer ewidencyjny X-4). Wykonano zaledwie 11 lotów testowych w łącznym czasie 3 godzin i 38 minut. Podczas badań w locie stwierdzono poważne problemy z chłodzeniem silników, w szczególności tego zabudowanego za kabiną pilota. Rozważano zabudowę innych modeli silników, ale wybuch wojny poważnie zakłócił dalsze prace.
Prototyp został zniszczony 10 maja 1940 roku w fabrycznym hangarze podczas niemieckiego nalotu na amsterdamskie lotnisko Schiphol .
Dane techniczne:
| Załoga: Masa własna: Masa startowa: Rozpiętość: Długość: Wysokość: Powierzchnia nośna: Jednostka napędowa: Prędkość maksymalna: Wznoszenie: Pułap: Zasięg: Uzbrojenie: |
1 osoba 2.180 kg 2.950 kg 11,50 m 10,20 m 3,80 m 18,50 m2 2 silniki 12-cyl. w układzie widlastym, chłodzone powietrzem, typu Walter „Sagitta” I-SR o mocy maksymalnej 540 KM 524 km/h na wysokości 4.100 m, 428 km/h na wysokości 0 m 6,8 min na wysokość 5.000 m 9.000 m 840 km 2 km FN-Browning kal. 13,2 mm, 2 km FN-Browning M.36 kal. 7,9 mm |
Opis konstrukcji:
Jednosilnikowy dolnopłat w układzie dwukadłubowym konstrukcji mieszanej. Krótki kadłub na którego obu końcach zabudowano silniki stanowiła metalowa kratownica kryta blachą duralową. Podobnej konstrukcji były obie boczne belki (zakończone usterzeniem pionowym i pomiędzy nimi usterzeniem poziomym), które w przedniej części kryjącej uzbrojenie były kryte blachą duralową, a w tylnej płótnem. Skrzydła konstrukcji drewnianej były kryte sklejką (w produkcji seryjnej miały być już metalowe). Pilot zajmował miejsce w zakrytej kabinie, a jedo fotel był osłonięty płytą pancerną.
Podwozie chowane w locie w układzie z przednim kółkiem i dwoma szeroko rozstawionymi kołami głównymi.
Opracowany w 1936 roku w czechosłowackich zakładach A.S. Walter górnozaworowy silnik 12-cyl. o pojemności skokowej 18,36 dm3, w układzie widlastym (z wiszącymi tłokami – w widoku z przodu kształt odwróconej litery V) o kącie rozwarcia rzędów cylindrów 60 stopni, z 2 zaworami na cylinder. Średnica cylindra 118 mm, skok tłoka 140 mm, stopień sprężania 6,25:1. Zasilany z poziomego gaźnika (dostosowany do paliwa o liczbie oktanowej 85). Zapłon zapewniały 2 iskrowniki typu Scintilla LV12D. Sprężarka mechaniczna napędzana od wału korbowego (przełożenie 10,2:1). Moc nominalna silnika wynosiła 460 KM przy 2500 obr./min, na wysokości 3800 m moc wzrastała do 535 KM, a maksymalna wynosiła 540 KM przy 2600 obr./min na wysokości 4000 m. Wymiary silnika 1914 x 725 x 796 mm, masa suchego silnika z reduktorem wynosiła 835 kg. Silniki napędzały trzyłopatowe metalowe śmigła typu VDM o zmiennym skoku.
Uzbrojenie stałe stanowiły dwa karabiny maszynowe FN-Browning kalibru 13,2 mm (strzelały miedzy innymi amunicją odłamkową z zapalnikiem uderzeniowym) umieszczone w nasadzie belek kadłubowych oraz dwa karabiny maszynowe FN-Browning kalibru 7,9 mm umieszczone w dolnej części centralnego kadłuba, po obu stronach przedniego silnika i strzelające przez krąg śmigła z wykorzystaniem synchronizatora.
