Historia konstrukcji:
Najcięższy karabin maszynowy DSzK wz. 1938 opracował rosyjski konstruktor Wasilij Alieksiejewicz Diegtiariow. Model bazowy został udoskonalony w 1938 roku przez Georgija Siemionowicza Szpagina (bębnowy donośnik taśmy amunicyjnej) oraz L.N. Kolesnikowa (dwukołowa laweta rozkładana do prowadzenia ognia plot). Konstrukcja broni była rozwinięciem rozwiązań zastosowanych w rkm DP opracowanym przez tego samego konstruktora. Został przyjęty na uzbrojenie w 1938 roku (indeks ГРАУ: 56-П-542).
Broń tego typu stanowiła uzbrojenie kompani przeciwlotniczych, uzbrojonych etatowo w 16 wkm. Montowano je także na wieży czołgów typu IS-2, na dachu nadbudowy pancernej dział samobieżnych typu ISU-122 oraz dział samobieżnych ISU-152 jako przeciwlotniczy.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa broni: Masa zestawu: Długość broni: Długość zestawu: Długość lufy: Długość linii celowniczej: Zasilanie: Szybkostrzelność: |
12,7 mm 12,7×107 34 kg 157 kg 1.626 mm 2.328 mm 1.069 mm 1.110 mm taśma na 50 naboi teoretyczna 550-600 strz./min, praktyczna 80 strz./min |
Opis konstrukcji:
Automatyka broni wykorzystywała energię gazów wylotowych odprowadzanych przez otwór w bocznej ściance lufy. Ryglowanie zamka odbywało się za pomocą dwóch symetrycznych rygli oporowych odchylających się w płaszczyźnie poziomej. Mechanizm uderzeniowy typu bijnikowego. Lufa zaopatrzona w 8 prawoskrętnych bruzd, z poprzecznie użebrowaną powierzchnią zewnętrzną dla poprawienia chłodzenia. Połączona z komorą zamkową gwintem co umożliwiało łatwą wymianę. Zastosowano zasilanie z taśmy amunicyjnej z mechanizmem bębnowym donośnika pomysłu Szpagina. Karabin był umieszczony na ciężkiej dwukołowej podstawie opracowanej przez Kolesnikowa. Celownik ramkowy wyskalowany do 3400 m, z muszką słupkową. Do prowadzenia ognia plot używano celowniki kołowe wz. 1938 (wyskalowany do 2400 m) i wz. 1941 (wyskalowany do 1800 m) – ze stałymi pierścieniami współśrodkowymi oraz listwami nastawczymi, dla uwzględnienia poprawek oraz przeziernikiem w postaci małego otworka w słupkowym ramieniu. W 1943 roku wprowadzono przeciwlotniczy celownik rakursowy wz. 1943 z obrotową muszką wyprzedzeń powiązaną kinematycznie z przeziernikiem kierunkowym.
Amunicja:
Naboje pakowano w zbiorcze drewniane skrzynki mieszczące 170 sztuk. Załadowana taśma na 50 naboi miała masę 9 kg, natomiast pusta 1,3 kg.
Przeciwpancerna 12,7-мм патрон с бронебойной пулей образца 1930 года (Б-30)
| Masa naboju: Masa pocisku: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: |
135 g 52 g 18 g 840 m/s |
Pocisk pełnopłaszczowy ze stalowym rdzeniem.
Przeciwpancerna 12,7-мм с бронебойно-зажигательной пулей образца 1932 года (Б-32)
| Długość naboju: Długość pocisku: Masa naboju: Masa pocisku: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: |
145,5-147 mm 63-64 mm 125-137 g 47,2-49,5 g 16 g 810 m/s |
Pocisk pełnopłaszczowy ze stalowym rdzeniem i umieszczoną w przedniej części (pod płaszczem) masą zapalającą.
Przeciwpancerno-zapalająca ze smugaczem 12,7-мм с бронебойно-зажига-тельно-трассирующей пулей (БЗТ)
| Długość naboju: Długość pocisku: Masa naboju: Masa pocisku: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: |
145,5-147 mm 63,6-64,6 mm 123-135 g 44,3-45,6 g 16 g 810 m/s |
Pocisk pełnopłaszczowy ze stalowym rdzeniem i umieszczoną w przedniej części (pod płaszczem) masą zapalającą. W części dennej znajdował się smugacz.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze broni otrzymały oznaczenie 12,7 mm schweres Maschinengewehr 268 (r).
