Historia i struktura Allgemeine SS.
Początki złowrogiej potęgi SS sięgają swoimi korzeniami do 1920 roku.
W okresie 25 lat swojego istnienia aż do niechlubnego końca w 1945 roku, organizacja ta z małej grupki kilkunastu członków Salzutz, w ciągu
kilku lat przekształciła się masową, kilkusettysięczną organizację, która po zdobyciu władzy przez A. Hitlera, podporządkowała sobie,
a następnie wchłonęła wszystkie służby policyjne III Rzeszy, uzyskała ogromne wpływy we wszystkich dziedzinach działalności państwa i
wreszcie w czasie wojny stworzyła własne siły zbrojne w postaci Waffen-SS.
Postaram się przedstawić jej historię i struktury.
Adolf Hitler rozpoczynając swoją działalność w DAP (Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei), wkrótce zorientował się, że potrzebuje
osobistej ochrony, strzegącej go przed przeciwnikami politycznymi. Początkowo funkcję te sprawowali jego przyjaciele i zwolennicy, tacy jak:
Weber, Amann, Graf i Klintzsch.
W 1920 roku, kiedy DAP, (poprzedniczka NSDAP), zaczęła organizować większe spotkania w monachijskich piwiarniach, okazało się szybko, że
podobnie jak inne partie w tamtym okresie, potrzebowała oddziału ochroniarzy do ochrony sal lub lokali w których odbywała swoje zebrania
i wiece.
Trzeba pamiętać, że często takie spotkania były rozbijane siłą przez konkurencyjne czy też komunistyczne partie. Początkowo ochronę zebrań
partyjnych zapewniali sami członkowie DAP, lecz z czasem zaczęto korzystać z pomocy członków Reichswehry ubranych po cywilnemu. Dotyczy to
zwłaszcza kpt. Dietla i kpt. Röhma, którzy wraz z młodszymi oficerami i podoficerami z 7. (bawarskiej) Dywizji Piechoty nie tylko brali
udział w ochronie sal podczas zebrań DAP, ale i często rozganiali gumowymi pałkami nieprzyjacielskie zebrania partyjne.(1)
Oczywiście odbywało się to bez wiedzy i woli ich przełożonych (?), ponieważ działalność polityczna była zakazana dla wszystkich członków
Reichswehry. Również ważny był udział członków Freikorpsu Ehrhardta, którzy to z czasem stworzyli bazę do utworzenia Sturmabteilung - SA.
Utworzono oddział Saalschutz - "nadzór sali", którego dowódcą został Urlich Graf, by móc utrzymać porządek na sali.
Od listopada 1920 roku Saalschutz został powiększony i zmienił nazwę na Ordnertruppe, której szefem został Emil Maurice. Podstawę składu
osobowego stanowili najbardziej zaufani ludzie Hitlera, reszta członków pochodziła z szeregów SA, którzy byli wierni ale nie bezwarunkowo
Adolfowi Hitlerowi.
Ordnertruppe przeszła swój chrzest bojowy, 4 listopada 1921 roku na wiecu w Hofbräuhaus, gdzie wraz ze szturmowcami z SA, stoczyli walkę,
(46 członków Ordnertruppe i SA kontra 300 marsistów). Doszło do gwałtownych zajść i bitwy na kufle od piwa, służące jako amunicja. SA-mani,
chociaż w mniejszości pokonali swoich wrogów socjalistów i różnych awanturników chętnie biorących udział w burdzie. Poważnie ranny został
m.in. Hess i Maurice.
Mundur "Stosstrupp Adolf Hitler" - 1923 rok.
Ponieważ większość członków SA stanowili żołnierze Freikorpsów, nawykli do słuchania jedynie swoich bezpośrednich przełożonych, Hitler zdawał
sobie sprawę z tego, że choć formalnie był zwierzchnikiem Oddziałów Szturmowych, nie mógł liczyć na ich bezwarunkową wierność.
W marcu 1923 roku Hitler otoczył się specjalnym oddziałem ochronnym, "Stabswache", stworzonym ze starannie wyselekcjonowanych szturmowców,
związanych przysięgą lojalności wobec Hitlera.
Początkowo liczył on 12 ludzi. Jednostce tej nie dane było istnieć zbyt długo.
Przyczyną jego rozwiązania, stał się konflikt pomiędzy Hitlerem a Ehrhardtem, dowódcą jednostki Freikorpsu. To właśnie żołnierze z Freikorpsu
Ehrhardta stanowili trzon ówczesnej SA i Stabswache. W wyniku konfliktu pomiędzy swoimi dowódcami, wszyscy zwolennicy Ehrhardta odeszli wraz
z nim, w tym i członkowie "Stabswache".(2)
Hitler nauczony tym smutnym wydarzeniem postanowił zabezpieczyć się na przyszłość, jako że nie mógł liczyc na bezwgledną wierność członków SA, miał przecież dowód co się stało po odejściu Ehrhardta,
postanowił zwiekszyć swoją osobistą ochronę. Dwa miesiące później, 16 maja(3) używając "Stabswache" jako kadry, zorganizowano
jednostkę "Stosstrupp Adolf Hitler" liczącą początkowo 100 osób.
Jednostka ta, dowodzona przez Hauptmanna Juliusa Schrecka i Leutnanta Josefa Berchtolda posiadała
pełne umundurowanie, wojskowy ekwipunek i dwie ciężarówki.(4) Członkowie "Stosstrupp Adolf Hitler", złożyli przysięgę wierności
A. Hitlerowi i byli gotowi bronić go nawet za cenę własnego życia.
"Stosstrupp Adolf Hitler" - 1923 rok.
8 listopada 1923 roku, w Monachium miał miejsce pucz kierowany przez A. Hitlera.
Mimo pośpiechu w jakim odbywały się przygotowania do puczu, zdołano zmobilizować znaczne siły uzbrojonych szturmowców. Rankiem 8 listopada,
Josef Bertchold na polecenie Hitlera, zmobilizował członków "Stosstrupp Adolf Hitler" i zapoznał ich z planami puczu.
Nastepnego dnia, 9 listopada, miał miejsce ciąg dalszy rozpoczetego puczu.
Krótko przed południem pochód liczący ponad 2 000 ludzi ruszył w kierunku Ministerstwa Wojny, by uwolnić oddział oblężonego tam oddziału
Röhma i wspólnie podjąć kolejna próbę przejęcia władzy w Bawarii. Pochód otwierali chorążowie, Andreas Bauriedl z flagą NSDAP i Garreis z flagą związku "Oberland".
Pochód wzbudzał wszędzie odznaki radości i entuzjazmu, na ulicach zaczęły gromadzić się tłumy. Pierwsza przeszkoda, na jaką natrafili to
był niewielki kordon policji na Ludwigsbrücke. Grożąc użyciem siły i rozstrzelaniem zakładników jakich rzekomo prowadzono, udało się
sforsować tą przeszkodę bez walki. Na końcu Residenzstrassa, przy zbiegu z Odeonsplatz, maszerujący, przy wtórze rzucanych z tłumu okrzyków
"Heil", starając dodać sobie ducha śpiewali Sturm-Lied (Pieśń szturmową), aż dotarli do drugiego, tym razem znacznie silniejszego kordonu
policji.(5)
Na temat tego co się wtedy istnieje wiele przekazów a zwłaszcza na temat okoliczności zranienia Hitlera. Przy Feldherrnhalle policjanci
blokujący ulicę skierowali broń w kierunku maszerujących. Do dziś dnia nie wiadomo z której strony padł pierwszy strzał, lecz zaraz po
nim huknęła salwa policji. Szturmowcy odpowiedzieli ogniem - strzelanina trwała około minuty, po czym zapadła cisza.
Na ulicy pozostało czternastu zabitych demonstrantów a po drugiej stronie czterech policjantów. Wśród zabitych znalazł się jeden z twórców puczu,
Erwin von Scheubner-Richter. Który szedł w pierwszej linii. Gdyby kula. Która go trafiła, poleciała trzydzieści centymetrów w prawo,
historia potoczyła by się inaczej. Gdy został śmiertelnie trafiony, Hitler albo wykonał gwałtowny unik, albo został pociągnięty przez
upadającego Scheubner-Richtera. Padając zwichnął sobie bark.(6)
Ranny też został Urlich Graf, upadł obok Hitlera. W ten sposób narodziła się legenda że zakrył Hitlera własnym ciałem i uratował mu życie.(7)
Tego dnia poległo 16 uczestników marszu, w tym 5 członków "Stosstrupp Adolf Hitler".(8)
Kilka lat później, z tego wydatrzenia uczyniono legendę o bohaterskiej śmierci pierwszych męczenników ruchu i uroczyście obchodzono
kolejne rocznice puczu, na których stawiao się całe kierownictwo III Rzeszy.
- - - - - - - - - - -
1 - Roland Kaltenegger, Generaloberst Eduard Dietl, dowódca spod Narwiku, s. 162
2 - Gordon Williamson, SS Gwardia Adlfa Hitlera, s. 16
3 - Ryszard Majewski, Waffen SS, Mity i rzeczywistość, s. 13
4 - Robin Lumsden, SS Himmler`s Black Order. A history of the SS, 1923 - 1945, s. 6
5 - Kershaw Ian, Hitler 1889 - 1936 Hybris, s. 184 - 185
6 - Ibidem, s. 185
7 - Roland Kaltenegger,op. cit. 182
8 - Höhne Heinz, SS Zakon Trupiej Czaszki, s. 32
- - - - - - - - - - -
Źródła:
Karol Grünberg, „SS - Czarna gwardia Hitlera”, KiW 1984
Höhne Heinz, „SS Zakon Trupiej Czaszki”, Wydawnictwo Wołoszański Sp. z o.o. 2006
Hoffmann Peter, „Hitlers Personal Security: Protecting the Führer, 1921-1945”, Da Capo Press 2000
Kaltenegger Roland, „Generaloberst Eduard Dietl, dowódca spod Narwiku”, Bellona 2001
Kershaw Ian, „Hitler 1889 - 1936 Hybris”, Dom Wydawniczy Rebis 2002
Lumsden Robin, „SS Himmler`s Black Order. A history of the SS, 1923 - 1945”, Sutton Publishing Limited 1997
Lumsden Robin, „SS Regalia”, Book Sales, Inc, 1995
Messenger Charles, „Gladiator Hitlera, Życie i czasy SS-Oberstgruppenführera i generała pułkownika Waffen-SS Josefa Dietricha”,
Oskar 2001
Ramme Alwin, „Służba bezpieczeństwa SS”, MON 1984
Majewski Ryszard, „Waffen SS, Mity i rzeczywistość”, Krajowa Agencja Wydawnicza 1983
Padfield Peter, „Himmler Reichsführer SS”, Iskry 2002
Ripley Tim, „Hitlers`s Praetorians, the history of the Waffen-SS 1925-1945”, Spellmount Limited 2004
Rösch Mathias, Die Münchner NSDAP 1925-1933: Eine Untersuchung zur inneren Struktur der NSDAP in der Weimarer Republik,
Oldenbourg Wissenschaftsverlag, 2002
Williamson Gordon, „SS Gwardia Adlfa Hitlera”, Espadom 1995