W grudniu 1939 roku dotychczasowy przywódca HJ Baldur von Schirach, otrzymuje zgodę Hitlera na udział w walce. W szeregach       "Grossdeutschland" bierze udział w wojnie z Francją.

   1939 - jest 7.728.259 członków HJ (łącznie).

   3 lutego 1940 roku Artur Axmann wraz z dowództwem Hitlerjugend opublikował zasady na czas wojny dla HJ, tzw. Plan Wojenny.

   1.  cotygodniowe szkolenia ideologiczne dla HJ i BDM.

   2.  działalność kulturalna: członkowie HJ i BDM będą mieć występy w           zakładach pracy, szpitalach, na zebraniach ludności - jednym słowem           dbać o podnoszenie morale.

   3.  cała młodzież (z wyjątkiem 16 - 18 letnich członków HJ i BDM), dodat-         kowe dwugodzinne ćwiczenia fizyczne.

   4.  chłopcy w wieku 16 - 18 lat, należą do obowiązkowego przysposobienia         wojskowego (do 12 miesięcy), oraz treningi wojskowe i strzelanie przynaj-         mniej dwa razy w miesiącu.

   5.  obowiązkowy udział w ćwiczeniach z musztry i apelach.

   6.  szkolenie dodatkowych przywódców HJ, ponieważ dorośli członkowie HJ mogą być powoływani do wojska.

   7.  ustalenie obowiązkowych niedzielnych spotkań: 1 i 3 niedziela każdego miesiąca, ma być            poświęcona na działalność w HJ, a 2 i 4 niedziela ma być poświęcona na spotkania            rodzinne. Od tego planu nie ma być wyjątków.

   8.  wakacje: obozy i wędrówki mają być kontynuowane, lecz liczba uczestników nie może            przekraczać 100 uczestników w pojedynczych obozach. Oddziały w wielkich miastach będą            kierowane na czas żniw do pomocy rolnikom.

   9.  dodatkowe działania: członkowie HJ i BDM nadal będą brać udział w zbiórkach dla            potrzebujących, będą brać udział w pracy społecznej, (członkowie HJ na przysposobieniu            wojskowym są z tego zwolnieni). Trening w obronie przeciwlotniczej staje się obowiązkowy            dla wszystkich chłopców, natomiast dziewczęta z BDM (16-17 lat), mają obowiązkowe            ćwiczenia w udzielaniu pierwszej pomocy.

   7 sierpnia 1940 roku Baldur von Schirach zostaje powołany na stanowisko Gauleitera i       namiestnika Rzeszy w Wiedniu.

   Następcą von Schiracha zostaje dwudziestodziewięcioletni Arthur Axmann, jego były współpracownik i       człowiek zupełnie innego pokroju. Bezwzględny i dobry organizator, potrafił jednocześnie zdobyć szacunek       podwładnych.

   Na zajętych przez Niemcy podbitych terytoriach, starsi członkowie HJ organizują i szkolą miejscową młodzież       niemiecką i przyznającą się do narodowości niemieckiej.

   9 marca 1940 roku, wchodzą w życie dodatkowe przepisy porządkowe wydane przez policję, dotyczące       niemieckiej młodzieży, oczywiście w "trosce" aby nie zaszła na złą drogę.
   -   zakaz picia alkoholu,
   -   zakaz palenia tytoniu w miejscach publicznych,
   -   zakaz przebywania poza domem po godzinie 21.00, itd.

   4 października 1940 roku w/w zakazy wchodzą do kodeksu karnego i są obowiązujące.

   W 1941 roku, rozpoczynają się problemy z dalszą rekrutacją i zwiększeniem stanu osobowego. Starsi członkowie HJ są powoływani       do wojska, gdzie doświadczają żołnierskiego losu. Narastające bombardowania niemieckich miast prze alianckie lotnictwo przysparza       dalszych strat w szeregach HJ i BDM.

   Od 24 września 1941 roku, przynależność do HJ, staje się obowiązkowa dla wszystkich dziewcząt i chłopców od 10 roku życia.

   Rok 1942 był ostatnim "spokojnym" rokiem w historii HJ. Był to rok w którym    członkowie HJ i BDM nie brali jeszcze bezpośredniego udziału w wojnie.
   Odbywały się normalne zawody letnie i zimowe, trwały obozy szkoleniowe i    wypoczynkowe.

   Jednocześnie wszyscy członkowie HJ i BDM, brali bezpośredni udział w usuwaniu    skutków alianckich bombardowań w dużych miastach III Rzeszy. Nic więc    dziwnego że wzrastały straty wśród członków HJ i BDM, w wyniku prowadzonej    wojny powietrznej.

   Od 15 kwietnia 1942 roku do wiosny 1943 roku, liczba zabitych zamknęła się w    liczbie od 8.600 do 15.500 członków HJ i BDM, (dane różnią się między sobą).

   W okresie żniw, skierowano do pomocy w zbiorach 600.000 chłopców i       1.400.000 dziewcząt z HJ i BDM. Była to niezwykle istotna pomoc, gdyż na wsi       zaczynało brakować rąk do pracy, w wyniku coraz większej ilości zmobilizo-       wanych do wojska.

   W drugiej połowie 1942 roku, powstają specjalne obozy dla starszych członków    HJ. Trwały one około trzech tygodni i w tym czasie młodzież przechodziła    przeszkolenie wojskowe.

   W listopadzie 1942 roku, było już 120 takich obozów pod kontrolą Wehrmachtu i    42 obozy pod kontrolą SS. Posyłano do nich całe szkolne klasy, jeżeli ilość    członków w nich przekraczała 17 osób i tworzono z nich oddzielne oddziały.

   26 stycznia 1943 roku wprowadzono przepisy, umożliwiające traktowanie członków HJ jako podległych służbie wojskowej, oraz ich       traktowanie przed prawem jako żołnierzy.>

Od lata 1943 roku wprowadzono nakaz przynależności starszych    członków HJ, do obowiązkowej służby przeciwlotniczej.
Służba polegała na działalności w obronie przeciwlotniczej jak i    obsłudze dział przeciwlotniczych w jednostkach Kriegsmarine i    Luftwaffe.

Tego roku dowództwo HJ starało się jeszcze, mimo toczącej się    wojny i coraz większych bombardowań terytorium Niemiec,    organizować nadal zawody sportowe, obozy wędrowne, itd.

Równocześnie jednak coraz większa liczba młodzieży musiała    przechodzić przymusowe przeszkolenie wojskowe. Miało to na celu    przygotowanie ich do przyszłej służby wojskowej.

Już w połowie 1943 roku Himmler i przywódca Hitlerjugend,    Reichsjugendführer Artur Axmann, uzyskali zgodę na utworzenie    dywizji SS z 17- letnich członków Hitlerjugend (podczas gdy w tym       czasie poborem do wojska objęte były roczniki 1923 i starsze). W ten sposób powstała przyszła 12. DPanc SS "Hitlerjugend", (znana       z późniejszych walk w Normandii i nie tylko).

Rok 1944 praktycznie zawiesza pokojową działalność wszystkich struktur Hitler-Jugend.

Dziewczęta z BDM pełnią służbę medyczną i służą pomocą poszkodowanym w wyniku coraz    częstszych bombardowań Niemiec. Pracują w ośrodkach dla uchodźców, organizują zajęcia    szkoleniowe, biorą udział w zbiórkach dla poszkodowanych i ewakuowanych.

Chłopcy, oprócz służby w jednostkach przeciwlotniczych, coraz częściej są zatrudniani przy    przygotowywaniu nowych linii obronnych. Budują okopy i rowy przeciwczołgowe.

Coraz częściej biorą udział w walce, zwłaszcza na froncie wschodnim, a pod koniec roku i na    froncie zachodnim. Słabe uzbrojenie i przeszkolenie powoduje duże straty wśród ich szeregów -    sam entuzjazm już nie wystarcza. Zaczyna być widoczny spadek ich morale.

Zbombardowane miasta, duże straty wśród ludności cywilnej a przede wszystkim klęski na    frontach i zbliżanie się działań wojennych do serca Niemiec oraz oraz większe braki wśród    wyszkolonej kadry dowódczej, (powołanej na front), powodują częściowe rozprężenie wśród    niektórych oddziałów HJ.

   Po pięciu latach wojny wielu z nich straciło ojców, zabitych, rannych lub zaginionych. Ich matki często musiały pracować z dala od       domu, wnosząc swój wkład w wysiłek wojenny III Rzeszy. Ich starsi koledzy i nauczyciele zostali już powołani do służby wojskowej.       Wieli z nich, służąc w oddziałach pomocniczych Luftwaffe w miastach, widziało na własne oczy skutki bombardowań alianckich i       zniszczenia jakie one powodowały.
   Mają miejsce przypadki grabieży i kradzieży w zbombardowanych miastach. Niemniej, były to odosobnione przypadki, gdyż większość       członków HJ zmuszonych do walki, walczy z wyjątkowym fanatyzmem nie bacząc na własne straty.

   Początek 1945 roku, przynosi kolejne klęski na frontach.
   Wojna wkracza na teren Niemiec.
   Młodzież z HJ, bierze udział w walkach w jednostkach Volkssturmu oraz jako    samodzielne oddziały HJ.

   Władze polityczne III Rzeszy rozpoczynają tworzenie "ruchu oporu" tzw.    Wehrwolf, gdzie młodzieży niemieckiej wyznaczono dużą rolę.
   Pewna liczba komórek HJ i BDM, rzeczywiście przysporzyła pewnych problemów    wojskom sowieckim, lecz nie była już w stanie powstrzymać ich marszu na    Berlin.

   Rozpoczyna się też masowe przeszkalanie nawet 11 - 12 letnich chłopców w    obsłudze Panzerfaustów, tworzenie oddziałów "przeciwczołgowych" i rzucanie    ich na pierwszą linię frontu w celu powstrzymania wojsk sowieckich.

   W marcu 1945 roku, Martin Bormann wysunął propozycję uzbrojenia i    przeszkolenia dziewcząt z BDM, w celu wysłania ich na pierwszą linię frontu. Tej    propozycji gwałtownie sprzeciwił się Reichsjugendführer Artur Axmann i    ostatecznie nie dopuścił do ewentualnej masakry.

   Oddziały HJ walczyły głównie na froncie wschodnim, brały udział w walkach jako    zwarte jednostki m.in. Berlinie, Wrocławiu, Gdańsku, Królewcu, itd.

   W samym Berlinie, oddział liczący około 500 członków HJ, bierze udział w obronie mostu Pichelsdorf. Po pięciu dniach walki, 450 z       nich, zostało zabitych lub ciężko rannych.

Na jednym z ostatnich filmów, pokazującym Adolfa Hitlera, jest    moment jak Führer dekoruje członków HJ, (1945.04.20).

Był to oddział HJ, walczący w okolicach bunkra Führera przy    Potsdamer Platz. Najmłodszym udekorowanym był 12 letni Alfred    Czech, wyprowadził on spod sowieckiego ognia 12 rannych    niemieckich żołnierzy. Hitler udekorował jego i dwóch innych    członków HJ, Krzyżem Żelaznym I kl.
Reszta pokazanych na filmie członków HJ została odznaczona    Krzyżem Żelaznym II kl.

Koniec działań wojennych był zarazem końcem działalności    Hitlerjugend.

   Straty przez nią poniesione podczas wojny nie są znane, lecz możemy domyślać się że były znaczne. Zwłaszcza w strefie okupowanej       przez wojska sowieckie, gdzie umundurowani członkowie HJ byli traktowani jako jeńcy wojenni i wywożeni na wschód, chociaż       niejednokrotnie byli rozstrzeliwani na miejscu.

   Młodzież niemiecka poniosła wielkie ofiary w imię narodowego socjalizmu, ale do końca dochowała wierności Adolfowi Hitlerowi i III       Rzeszy Niemieckiej.