8 października Julius Streicher, szef norymberskiego dużego oddziału Deutsche Werkgemeinschaft, wystosował do Hitlera ofertę       włączenia w struktury NSDAP swoich licznych zwolenników wraz z własną gazetą "Deutscher Volkswille".

   Jednak najbardziej znaczącym sukcesem propagandowym Hitlera w 1922 roku, był udział jego partii w tak zwanym "Dniu Niemieckim"       w Coburgu w dniach 14 - 15 października. Była to pierwsza demonstracja siły na skalę ogólnoniemiecką. Komitet obchodu zaprosił       Hitlera, proponując mu, aby przybył wraz z niewielką delegacją. Przywódca NSDAP postąpił jednak inaczej, uznał że jest to okazja,       której nie wolno mu przegapić. Z trudem zebrano sumę, za którą NSDAP wynajęła specjalny pociąg, aby zabrać 800 szturmowców i       orkiestrę do Coburga.

   Po przybyciu na miejsce w sobotnie popołudnie szturmowców witała spora grupa nacjonalistów krzyczących "Heil" oraz wyzwiska       rzucane przez około 300 robotników socjalistów i związkowców, którzy już czekali na stacji.
   Przedstawiciele komitetu obchodów "Niemieckiego Dnia", zwrócili się do Hitlera z apelem, aby nie prowokowali ludności Coburga.
   Hitler, jednak nakazał SA-manom aby zignorowali wyraźny policyjny zakaz formowania szyku marszowego z rozwiniętymi sztandarami       i przy akompaniamencie muzyki. Polecił przemarsz przez miasto z uniesionymi sztandarami ze swastyką. Wzdłuż ulic, stali robotnicy,       lżąc maszerujących i plując na nich. Szturmowcy w odpowiedzi wyskakiwali z szeregów i bili przeciwników kijami i gumowymi       pałkami. Rozpoczęła się poważna bójka z socjalistami. Interweniowała policja.
   Członkowie lewicowych organizacji wezwani zostali do wzięcia udziału w masowej kontrdemonstracji "przeciwko bandom faszystów".       Oddziały SA, które w nocy otrzymały posiłki, wystąpiły w łącznej sile 1.500 szturmowców. Doszło do starć ulicznych, w których lepsi       byli szturmowcy. Później triumfalnie uznali ulice Coburga za swoje.
   Kolejarze Coburga nie chcieli odprawić pociągu specjalnego do Monachium. Hitler zagroził wówczas, że do lokomotywy wejdą SA-       man i pociąg poprowadzą sami, lecz przedtem umieszczą siłą w przedziałach pewną liczbę miejscowych socjalistów jako zakład-       ników, tak aby zginęli w ewentualnej katastrofie pociągu. Blef poskutkował i pociąg z tryumfującymi szturmowcami odjechał.

   Na pamiątke tego wydarzenia, (1932.10.14), w dziesiątą rocznicę tzw. "Bitwy o Coburg" A. Hitler ustanowił specjalną odznakę, którą       sam zreszta zaprojektował.

   20 października, wkrótce po "sukcesie" w Cotburgu dochodzi do połączenia Streichera i jego licznych zwolenników z NSDAP. Podpo-       rządkował się on osobiście Hitlerowi. Było to ważne wydarzenie w rozwoju NSDAP, rozciągnęła swoje wpływy we Frankonii, północ-       nych rejonach Bawarii. Jednym mistrzowskim posunięciem, Hitler nie tylko powiększył liczbę członków NSDAP, ale i zadał śmiertelny       cios DSP we Frankonii.

   Na początku 1921 roku NSDAP liczyła około 2.000 członków, rok później 6.000, i nagle z dnia na dzień sięgnęła liczby 20.000. Partia i       jej członkowie staje się coraz bardziej widoczna w codziennym życiu Bawarii, jednak nadal wpływy i oddziaływanie Hitlera nie sięgają       poza Monachium, (wewnętrzne konflikty w norymberskim NSDAP).

   28 października 1922 roku we Włoszech dochodzi do marszu Mussoliniego na Rzym. Sam "marsz na Rzym" był    propagandowym mitem lecz spełnił swoją rolę. 29.10.22 r. Mussolini formuje nowy rząd.

   To wydarzenie głęboko poruszyło partię nazistowską. Mussolini pokazał model dynamicznego i bohaterskiego przy-    wódcy narodowego maszerującego na ratunek rozdartego walką kraju.
   Duce stworzył wzór nadający się do skopiowania.

   3 listopada na kolejnym wiecu NSDAP padają słowa: "Niemiecki Mussolini nazywa się Adolf Hitler". Wyznacza to    symboliczny moment kiedy zwolennicy Hitlera rozpoczęli budować kult Führera.

   Gwałtowny rozwój partii w drugiej połowie 1922 roku, a szczególnie w 1923 roku, kiedy stała się polityczną siłą w Monachium oraz       nawiązanie licznych kontaktów politycznych i społecznych spowodowały, że fundusze płynęły do NSDAP szerszym strumieniem, niż to       miało miejsce w pierwszych latach ich istnienia.
   Obecnie, (a tak miało być i później), finanse partyjne opierały się przede wszystkim na składkach członkowskich oraz z wpływach z       biletów wstępu i zbiórek prowadzonych w czasie mityngów partyjnych. Im więcej ludzi przychodziło na spotkania, tym więcej       rekrutowano na członków, tym większe też były wpływy finansowe partii, co z kolei pozwalało na organizowanie częstszych spotkań.
   Jednak w warunkach gwałtownej inflacji, coraz trudniejsze stawało się pokrycie bieżących wydatków partii. Hitler i inni przywódcy       partyjni gorączkowo poszukiwali źródła finansowania. Wśród osób wspierających w tym okresie partię znajdował się m.in. producent       samochodów Daimler, Fritz Thyssen. Datki napływały też z zagranicy m.in. że Szwajcarii, Francji, Czechosłowacji, było to bardzo       ważne, gdyż w Niemczech panowała hiperinflacja i marka nie miała praktycznie żadnej wartości.

   11 styczniu 1923 roku wojska francuskie i belgijskie zajęły Zagłębie    Ruhry, aby zabezpieczyć terminy spłat reparacji wojennych. Doszło    do zamieszek, m.in. 31 marca strzały żołnierzy francuskich zabiły    w Essen 13 robotników a 41 zostało rannych.

   Przez całe Niemcy przetacza się fala nienawiści i furii, która    wstrząsnęła wszystkimi strukturami społecznymi. Między lutym a    listopadem 1923 roku partii przybyło około 35.000 ludzi, przed    puczem liczyła około 55.000 członków.
   Podobnym strumieniem napływały masy do SA. Większość    wstąpiła do partii i SA w proteście, złości i goryczy, gdy pogłębiał    się kryzys polityczny i gospodarczy.

   W dniu wkroczenia Francuzów do Zagłębia Ruhry, Hitler    przemawiał na potężnym wiecu NSDAP w cyrku Krone w Mona-    chium. "Precz z listopadowymi zbrodniarzami" to temat jego    wystąpienia. Po zwykłych znanych już atakach na zdrajców w 1918    roku, wskazał nowy kierunek. Według niego prawdziwym wrogiem    nie byli Francuzi okupujący Zagłębie Ruhry lecz prawdziwy wróg    jest wewnątrz.

   "Niemieckie odrodzenie na zewnątrz jest możliwe jedynie wtedy,    gdy zbrodniarze staną w obliczu odpowiedzialności i spotkają    swoje przeznaczenie. Marksizm, demokracja, parlamentaryzm,    internacjonalizm i oczywiście stojący za tym wszystkim Żydzi byli    winni, bezbronności narodu, która pozwoliła Francuzom potrak-    tować Niemcy jako kolonię".

   Zapowiedział jednocześnie, ku zaskoczeniu swoich zwolenników,    że każdy członek partii zaangażowany aktywny w ruch oporu    przeciwko okupacji zostanie wykluczony z organizacji.

   Było to ryzykowne posunięcie, wobec powszechnej społecznej    nienawiści do okupantów, lecz jak czas pokazał taktyka ta przy-    niosła sukces.

   W dniach 27 - 29 stycznia 1923 roku zaplanowano pierwszy Ogólnokrajowy Zjazd Partyjny NSDAP, (Parteitag NSDAP).

   Doprowadziło to do konfrontacji z rządem bawarskim, który w obawie przed puczem, 26 stycznia ogłosił stan wyjątkowy w Mona-       chium. Wściekły Hitler gorączkowo szukał pomocy i w końcu udało mu się uzyskać poparcie Reichswehry a zwłaszcza dowódcy 7.       Dywizji stacjonującej w Monachium gen. von Lossowa oraz szefa policji Nortza.

   Postawa Hitlera który dał "słowo honoru", że nie będzie żadnego puczu i zamieszek, też pomogła i w końcu otrzymał zgodę na       organizację zjazdu. Uzyskał też zgodę na zorganizowanie 28 stycznia dwunastu masowych mityngów i uroczyste przekazanie       sztandarów SA. To był kolejny propagandowy triumf Hitlera i NSDAP, który jednocześnie pokazał słabość rządu bawarskiego oraz siłę       możnych protektorów i sympatyków partii.

   W ciągu trzech dni, w różnych dzielnicach miasta odbywały się zebrania i wieczornice partyjne. Na mityngach w czasie zjazdu, Hitler       pokazał się rzeszom swoich zwolenników jako człowiek pewny siebie, pewny sukcesu. 27 stycznia przemawiał na wszystkich dwu-       nastu mityngach, witany był jako "zbawiciel" i bohater. Przekazanie sztandarów SA, było zorganizowane jako uroczyste widowisko.       Na Marsfeld, wielkim placu, niedaleko centrum Monachium w obecności 6.000 umundurowanych szturmowców, Hitler przekazał       oddziałom SA sztandary, które zresztą sam zaprojektował a później przyjął defiladę szturmowców.