Całkowicie metalowy górnopłat zastrzałowy, konstrukcji półskorupowej, ze stałym podwoziem, zaprojektowany przez absolwenta Politechniki Warszawskiej inż. Zygmunta Puławskiego.
Pierwszy prototyp samolotu został oblatany przez Bolesława Orlińskiego w październiku 1930 roku. Wiosną 1931 roku zamówiono najpierw 10 sztuk serii próbnej a następnie złożono zamówienie na 110 płatowców. Dalszych 29 egzemplarzy zamówiono z nadwyżki budżetowej lotnictwa 1933-1934.
Samoloty otrzymały oznaczenie typu 6.x (numery seryjne płatowców od 6.1 do 6.149).
Polskie zakłady Škoda wykonały 250 silników Jupiter VIIF.

W skład wyposażenia dodatkowego wchodził pistolet sygnałowy wz. 26 z zapasem 12 naboi sygnalizacyjnych. Początkowo stosowano celownik lunetkowy, zastąpiony w późniejszym okresie kołowym z muszką.
Do celów szkoleniowych zabudowywano fotokarabin FK-28. Brak przewidzianego miejsca w kadłubie uniemożliwiał zabudowę radiostacji.

Po 1935 roku stopniowo przesuwany do jednostek szkolnych ustępując miejsce w jednostkach swojemu następcy - myśliwcowi PZL P.11. W 1939 roku wciąż stanowił wyposażenie 123, 151 i 162 Eskadry Myśliwskiej.

Dane techniczne:
masa własna: 1090 kg
masa startowa: 1476 kg
rozpiętość: 10,57 m
długość: 6,985 m
wysokość: 2,69 m
powierzchnia nośna: 18 m2
jednostka napędowa: 1 x 9-cyl. gwiazdowy, chłodzony powietrzem, typu Bristol Jupiter VIIF o mocy 485 KM
prędkość maksymalna: 327 km/h na wysokości 4000 m
pułap operacyjny: 8500 m
zasięg: 600 km przy prędkości ekonomicznej 285 km/h
rozbieg: 150 m
dobieg: 215 m
uzbrojenie strzeleckie: 2 km Vickers wz. E lub wz. 33 z zapasem 700 naboi na karabin
uzbrojenie bombowe: brak

Źródła:
Jerzy B. Cynk "Siły lotnicze Polski i Niemiec. Wrzesień 1939", Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1989
Jerzy Pawlak "Polskie eskadry w wojnie obronnej. Wrzesień 1939", Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1991
Krzysztof Cieślak, Wojciech Gawrych, Andrzej Glass "Samoloty myśliwskie września 1939", Wydawnictwo Czasopism i Książek Technicznych NOT-SIGMA, Warszawa 1987