Wiosną 1931 roku starania marynarki spowodowały wysłanie na Hel czterech dział 105 mm (na kołach) francuskiej firmy Schneider, które zakupiono w 1928 roku do testów (2 w wersji produkowanej uprzednio dla Grecji, a dwa w wersji dla Danii) dla zapoznania się z ofertą sprzętową Schneidera. Te dwie dwudziałowe półbaterie ustawiono na stanowiskach na odcinku Hel - Jurata.

Każde stanowisko zasadnicze składało się z dwu działobitni (bateria "duńska": wykonane w formie betonowego okręgu o średnicy 11 m i grubości ścianki 0,7 m, wewnątrz okręgu blok betonowy pod obrotnicę armaty; bateria "grecka": krąg o średnicy 9,6 m i grubości ścianki 75 cm, w środku kręgu drewniany pierścień ze stalowa obręczą) i dwóch podręcznych schronów amunicyjnych (większy miał wymiary zewnętrzne 9,5x6,2 m, ściany grubości 1-1,20 m, stropy 1,3 m, wysokość pomieszczeń 2,1 m; mniejszy miał wymiary zewnętrzne 7,2x6,4 m, pozostałe wymiary jak w schronie większym), mogących pomieścić w sumie 400 pocisków i 400 ładunków.

Każda bateria otrzymała ponadto betonowy punkt kierowania ogniem. Obsługa działa składała się z 11 ludzi, dla których wybudowano w każdej baterii po dwa schrony. Podobnie zbudowano stanowiska pomocnicze dla każdej z tych baterii, przewidziane do prowadzenia ognia do celów na Zatoce Puckiej. Dla przesuwania armat przy pomocy ciągników zaprojektowano drogi wewnętrzne o długości ponad 5 km.

Prace przy ustawianiu tych baterii opóźniły się do 1932 roku z powodu przesunięcia części funduszy na ustawianie baterii nadbrzeżnej "Canet" (2 armaty 100 mm) na Cyplu Oksywskim, w rejonie wnoszonego portu wojennego na Oksywiu i portu handlowego w Gdyni.
Bateria "grecka" otrzymała numer 11, natomiast "duńska" otrzymała numer 12 - obie weszły w skład utworzonego w czerwcu 1935 roku Dywizjonu Artylerii Nadbrzeżnej. Zarządzeniem szefa KMW nr 22 z 31 grudnia 1936 roku zmieniono numerację baterii nadbrzeżnych - bateria "grecka" otrzymała numer 32, a bateria "duńska" numer 33.