|
Amunicję tego typu produkowały od 1930 roku Państwowe Wytwórnie Uzbrojenia - Fabryka Amunicji (PUW-FA) w Skarżysku. Stosowano łuski mosiężne długości 28,5 mm, średnica kryzy 9,9 mm. Początkowo elaborowano je prochem czarnym, a następnie prochem nitrocelulozowym marki "Kruk" produkcji Państwowej Wytwórni Prochów w Pionkach.
Dane techniczne:
Pocisk pełnopłaszczowy (płaszcz stalowy melchiorowany) z ołowianym rdzeniem. W rewolwerach tego typu zastosowano specyficzną amunicję opracowaną przez H. Piepera, z łuskami mosiężnymi z wystająca kryzą, mieszczącymi wewnątrz nie tylko ładunek miotający, ale również cały pocisk.
Od polowy lat 20-tych w Zakładach Amunicyjnych "Pocisk" na potrzeby Policji Państwowej i użytkowników cywilnych podjęto produkcję amunicji pistoletowej 6,35x15SR Browning. Łuska mosiężna, pocisk z rdzeniem ołowianym w płaszczu melchiorowym. Naboje elaborowane prochem składającym się z czystej nitrocelulozy z dodatkiem dwufenyloaminy jako stabilizatora. Znakowanie dna łuski obejmowało kod literowy PK nad spłonką oraz pięcioramienną gwiazdkę pod nią. Pakowane w pudełka kartonowe po 25 sztuk.
Zakłady Amunicyjne "Pocisk"wypuściły też serię próbną amunicji 7,65x17SR Browning lecz wobec braku zamówień nie była ona wytwarzana seryjnie. Łuska mosiężna, pocisk z rdzeniem ołowianym w płaszczu melchiorowym. Naboje elaborowane prochem składającym się z czystej nitrocelulozy z dodatkiem dwufenyloaminy jako stabilizatora. Znakowanie dna łuski obejmowało kod literowy PK nad spłonką oraz pięcioramienną gwiazdkę pod nią. Pakowane w pudełka kartonowe po 25 sztuk.
Długość naboju: 29,2 mm Długość pocisku: 15,3 mm Masa pocisku: 7,5 g W lutym 1932 roku na wyposażenie Wojska Polskiego wprowadzono amunicję pistoletową 9x19 Parabellum, którą stosowano wraz z zakupionymi w Belgii pistoletami FN wz. 22 oraz FN wz. 30, a następnie do polskich pistoletów VIS wz. 35. Produkcję takich naboi podjęły Państwowe Wytwórnie Uzbrojenia - Fabryka Amunicji (PUW-FA) w Skarżysku. Zastosowano łuskę mosiężną, z pociskiem z rdzeniem ołowianym w płaszczu. Do celów szkoleniowych stosowano amunicję ślepą z pociskiem drewnianym. Na dnie łuski były wybite znaki jednolity systemu oznaczeń amunicji. Dno podzielono na cztery sektory (z wykorzystaniem lub bez linii sektorowych), z sektorami rozłożonymi co 90 stopni. - na godzinie 12 umieszczano kaliber pocisku (w tym przypadku 9m/m), - na godzinie 9 umieszczano kod dostawcy mosiądzu do produkcji łusek (np. N - zakłady Norblin S.A. w Warszawie), - na godzinie 3 umieszczano kod producenta (orzeł oznaczał Państwowe Wytwórnie Uzbrojenia - Fabryka Amunicji w Skarżysku), - na godzinie 6 umieszczano końcówkę roku produkcji (np. 37 to rok produkcji 1937). Naboje pakowano w pudełka kartonowe po 24 sztuki (w układzie 4x6 rzędów). Amunicję dla Policji Państwowej pakowano w pudełka kartonowe po 20 sztuk. Potem 10 takich pudełek zawijano w paczkę z mocnego papieru pakowego i 9 takich pakietów umieszczano w drewnianej skrzynce.
Źródło:
|