Nr ISSN 2082-7431
Serwis Polska Podziemna
Dział "Postacie".
CHOMICZ, Stanisław.


CHOMICZ, Stanisław

Major rezerwy.



Pseudonimy: „Malina”, „Osa”, „Wisznia”, "Wiśnia" vel Jan Wiśniewski vel Edward Wilinkowski.

Urodzony: 25 grudnia 1893 r.

Zmarł: 10 listopada 1950 r. w Gdańsku.



Promocje:

Major.:
Kapitan.: ze starszeństwem z 1 stycznia 1926 r.
Porucznik.: 1922 r., ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.
Podporucznik.:

Funkcje:

Służba w armii austriackiej.: 1914 - ??.
Służba w Legionach Polskich.: ?? - 1918 r.
Oficer w 14 Pułku Piechoty, 4 Dywizji Piechoty.: ?? - ??
Dowódca kompanii w 14 Pułku Piechoty.: ?? - ??
Dowódca batalionu w 14 Pułku Piechoty.: ?? - ??
Dowódca batalionu w 29 Pułku Piechoty Strzelców Kaniowskich (Kalisz).: lipiec 1919 - ??
Dowódca kompanii w 18 pułku Piechoty (Skierniewice).: 1926 - ??
Komendant Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego przy Batalionie KOP "Sarny".: 1938 - 1939 r.
Dowódca Samodzielnego Batalionu Wartowniczego w Grupie płk. Ocetkiewicza (Lubelszczyzna).: wrzesień 1939 r.
Zaprzysiężony w szeregi ZWZ.: początek 1941 r.
Komendant Obwodu Kolbuszowa, Okręg Kraków ZWZ/AK.: wiosna 1941 - czerwiec 1942 r.
Zastępca Komendanta Inspektoratu Rejonowego Mielec AK.: ?? - luty 1944 r.
Komendant Inspektoratu Mielec AK.: listopad 1944 - luty 1945 r.
Kierownik komórki likwidacyjnej Inspektoratu Mielec AK/NIE/DSZ.: ?? - ??
Zastępca Komendanta Inspektoratu Mielec DSZ.: ?? - ??
Kierownik Rady WiN Mielec (?).: wrzesień 1945 - ??

Opinie:

Notatki:

W okresie I Wojny Światowej, w latach 1914 - 1918 służył w armii austriackiej, a następnie w Legionach Polskich. W stopniu porucznika służył w 14 pp. 4 Dywizji Piechoty, dowodzonej przez gen. Żeligowskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920. Początkowo jako dowódca kompanii, a następnie dowódca batalionu 14 pp., włączonego w dniu 14 lipca 1919 r., do 29 pp. Strzelców Kaniowskich z Kalisza.
Po wojnie został zdemobilizowany i w roku 1922 zweryfikowany w stopniu porucznika rezerwy ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r., oraz z przydziałem do 29 pp. Po przeniesieniu do rezerwy pracował jako nauczyciel.
Na początku 1926 r., został powołany do służby czynnej w Wojsku Polskim i awansowany do stopnia kapitana służby stałej ze starszeństwem z 1 stycznia 1926 r. Służył w 18 pp. w Skierniewicach na różnych stanowiskach. Był m. in. dowódcą kompanii.

W latach 1938-1939 służył w Korpusie Ochrony Pogranicza, gdzie pełnił funkcję Komendanta Powiatowego Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego przy Batalionie KOP "Sarny"". W Wojnie Obronnej 1939 r., walczył jako dowódca Samodzielnego Batalionu Wartowniczego w grupie płk Ocetkiewicza na Lubelszczyźnie.
Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Mielca. Mieszkał w dworze Tarnawskich w Chorzelowie, a w 1941 r., na folwarku Jerzego Marii hr. Tyszkiewicza w Kolbuszowej przy ul. Rzeszowskiej, gdzie pracował jako zarządca.
Czynny w konspiracji ZWZ/AK od początku 1941 r. W okresie od wiosny 1941 do czerwca 1942 r., pełnił funkcję Komendanta Obwodu Kolbuszowa ZWZ/AK. Zagrożony aresztowaniem przekazał funkcję Komendanta Obwodu kapitanowi Józefowi Rządzkiemu „Borynie”. Latem 1942 r. przeniósł się do Mielca.
Mianowany przez Komendanta Okręgu Kraków AK zastępcą Komendanta Inspektoratu Rejonowego Mielec - mjr. Tumanowicza „Jagra”.

W lutym 1944 r., został odwołany z funkcji. Pod koniec 1944 r., czyli już w okresie okupacji sowieckiej, po aresztowaniu przez NKWD mjr. Tadeusza Zielińskiego „Liliputa”, „Obucha” został w jego miejsce mianowany Komendantem Inspektoratu. Awansowany do stopnia majora rezerwy. Po rozwiązaniu Armii Krajowej, w styczniu 1945 r., nadal pozostał w konspiracji.
Działał w NIE, a następnie w DSZ na swym stanowisku z AK, jako kierownik komórki likwidacyjnej Inspektoratu Mielec AK/NIE/DSZ. Po objęciu funkcji Komendanta Inspektoratu DSZ Mielec przez L. Marszałka został jego zastępcą.

Po utworzeniu Zrzeszenia WiN, we wrześniu 1945 r., był czynny w strukturach tej organizacji. W tym czasie mieszkał w Mielcu przy ul. Sobieskiego (wg. nie potwierdzonych informacji miał pełnić funkcję kierownika Rady WiN Mielec).
Zagrożony aresztowaniem przez UB w końcu 1946 r., wyjechał z Mielca do Wrocławia. W 1949 r., mieszkał w Gdyni, gdzie pracował jako dyrektor Centrali Rybnej. Poszukiwany przez UB pod nazwiskiem Edward Wilinkowski. Zmarł w Gdańsku 10 listopada 1950 r. Pochowany na cmentarzu w Gdańsku-Oliwie.

Odznaczenia m.in.:

Krzyż Niepodległości,
Krzyż Walecznych (trzykrotnie),
Srebrny Krzyż Zasługi.




powrót.


© copyright 2005 - 2007, Radosław ""Butryk"" Butryński
Design by Scypion