Promocje:

Major.: (pośmiertnie).
Kapitan.: 1 grudnia 1924 r. (ze starszeństwem od 15 sierpnia).
Porucznik.: 25 listopada 1920 r.
Podporucznik.: 28 kwietnia 1919 r.
Kapral.: 1918 r.

Funkcje:

Służba w 37 pułku rez. armii niemieckiej.: sierpień 1914 - ??
Służba w kompanii saperów 50 pp. armii niemieckiej.: ?? - ??
Organizator kompanii w Grupie Powstańczej "Leszno" (Powstanie Wielkopolskie).: 1918 r.
Dowódca plutonu, 2 kompanii, 6 Pułku Strzelców Wielkopolskich.: styczeń 1919 - ??
Oficer w 60 Pułku Piechoty (Ostrów Wielkopolski).: 10 grudnia 1919 - luty 1929 r.
Przeniesiony do rezerwy.: luty 1929 r.
Zmobilizowany.: 25 sierpnia 1939 r.
Oficer w Batalionie Obrony Narodowej "Gniezno".: sierpień/wrzesień 1939 r.
Komendant Inspektoratu Rejonowego Ostrów Wielkopolski.: 15 października 1940 - 27 kwietnia 1942 r. (aresztowany).
Komendant Okręgu Poznań ZWZ-AK.: grudzień 1941 - marzec 1942 r.

Opinie:

Notatki:

Syn Romana i Pelagii z domu Sierszulskiej. Pochodził z rodziny kupieckiej. Uczeń Szkoły Ludowej w Piaskach, gdzie uczestniczył w strajku szkolnym. W 1913 r., rozpoczął naukę w szkole budowlanej w Gostyniu.
24 sierpnia 1914 r., został powołany do służby w armii niemieckiej. Wcielony do 37 pułku rez., potem w kompanii saperów 50 pp. Zdemobilizowany w stopniu kaprala dnia 14 listopada 1918 r. Po powrocie do rodzinnej miejscowości od końca roku był organizatorem kompanii powstańczej w Grupie Powstańczej „Leszno”. Po sformowaniu 19 stycznia 1919 r., 6 pułku strzelców wielkopolskich służy w tym pułku. Mianowany dowódcą plutonu w 2 kompanii.

Dekretem NRL z 28 kwietnia 1919 r., mianowany podporucznikiem. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej 1919-1920 r. Ranny w walce 14 czerwca 1919 r. Przebywał w szpitalu, skąd 13 września 1919 r., powrócił do 6 psw, przemianowanego 10 grudnia 1919 r., na 60 pp.
25 listopada 1920 r., po ukończeniu kursu aplikacyjnego awansowany do stopnia porucznika służby stałej piechoty. Po wojnie pełnił służbę w 60 pp w Ostrowie Wlkp na różnych stanowiskach.
Do stopnia kapitana służby stałej piechoty awansowany 1 grudnia 1924 r., ze starszeństwem od 15 sierpnia 1924 r., lokata 66. W lutym 1929 r., został przeniesiony w stan spoczynku. W 1929 r., przejął z bratem browar w Gnieźnie, który prowadził do lata 1939 r.

25 sierpnia 1939 r., został zmobilizowany do WP i wcielony do Batalionu Obrony Narodowej „Gniezno”. Brał udział w walkach z Niemcami. Ranny w walkach w rejonie miasta Piątek. Przebywał na leczeniu w szpitalu w Łodzi, skąd zbiegł do Warszawy. Na początku 1940 r., powrócił do Ostrowa.
Do października 1940 r., pomagał bratu Ludwikowi w prowadzeniu restauracji. Skontaktowany przez por. J. Kamińskiego z por. rez. Kiryłłem Sosnowskim i ppłk sł. st. art. L. Ostrihańskim, który po zaprzysiężeniu do ZWZ mianował go 15 października 1940 r., Komendantem Inspektoratu Rejonowego ZWZ Ostrów Wlkp.

Znając doskonale teren i sporą grupę ludzi zorganizował już do końca 1940 r., szkieletowy sztab inspektoratu. Mianował komendantów obwodów (Ostrów Wlkp., Krotoszyn, Kępno i Jarocin), wchodzących w skład inspektoratu , który swoją siedzibę miał w Pleszewie. Zorganizował zawiązek Ośrodka WKZO w Ostrowie oraz własną sieć wywiadowczo-informacyjną.
Przeprowadził scalenie grup konspiracyjnych TOW, OJN z ZWZ. Prowadził rozmowy z NOB, które nie dały efektów. Kontakt ze sztabem Komendy Okręgu ZWZ w Poznaniu utrzymywał za pośrednictwem por. J. Kamińskiego „Omegę”. Z ramienia ppłk Ostrihańskiego prowadził bezskutecznie rozmowy w sprawie objęcia przez Okręg ZWZ Poznań struktur organizacyjnych ZWZ działających w ramach Komendy Okręgu ZWZ Łódź.

W dniach 30 i 31 stycznia 1942 r., zorganizował inspekcję Komendy Okręgu Poznań przez Komendanta Obszaru Zachodniego ZWZ/AK gen. T. Komorowskiego „Bora”.
Otrzymał wówczas zadanie odbudowania sieci terytorialnej ZWZ/AK po jej rozbiciu przez gestapo jesienią 1941 r. Na początku 1942 r., desygnował por. T. Janowskiego „Wojna” na p.o. komendanta Okręgu Poznań.
W dniu 27 kwietnia 1942 r., został aresztowany przez gestapo, w "kotle" założonym na punkcie kontaktowym. Poddany ciężkiemu i okrutnemu śledztwu w siedzibie gestapo /domu Żołnierza/ w Poznaniu, potem w Forcie VII.
Więziony następnie w Zwickau, Dreźnie. Wyrokiem Wyższego Sądu Krajowego w Poznaniu /OLG/ na sesji wyjazdowej w Zwickau został 11 lutego 1943 r., skazany na karę śmierci. Zamordowany 31 marca 1943 w Dreźnie.

Żonaty z Emilią z d. Łabęcka. Małżeństwo było bezdzietne.

Odznaczenia m.in.:

Krzyż Walecznych (trzykrotnie).
Krzyż Niepodległości.