W roku 1936 ukończył Seminarium Nauczycielskie w Lublinie i we wrześniu został powołany do wojska.
W Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Dęblinie uzyskał stopień kaprala.
Od 1937 roku studiował filologię polską i pedagogikę na KUL. Był członkiem CZMW "Siew".
We wrześniu 1939 jako członek Legii Akademickiej zabiegał o przydział do armii, którego jednak nie uzyskał.
W październiku 1939 wstąpił do ChOW "Racławice", był redaktorem "Biuletynu Polskiego".
Wiosną 1941 roku został członkiem Chłostry i zastępcą komendanta obwodu 1 Puławy. Prowadził szkolenia oddziałów specjalnych. Po przejściu J. Pasiaka na stanowisko komendanta Okręgu IV objął funkcję komendanta obwodu. Był też redaktorem naczelnym "Orlich Ciosów" - lokalnej gazety konspiracyjnej.

Brał udział min. w:
   - akcji na Kasę Spółdzielni Rolniczo-Handlowej "Rolnik" w Nałęczowie (listopad 1941)
   - rozbiciu oddziału niemieckiego w Poniatowej (lipiec 1943)
   - obronie pacyfikowanej wsi Barłogi (lipiec 1943)
   - wysadzeniu pociągu z amunicją pod Gołębiem (wrzesień 1943)
   - walkach o wyzwolenie Kurowa (lipiec 1944)
   - odbiciu więźniów z więzienia w Opolu Lubelskim (lipiec 1944)

W październiku 1944 roku został aresztowany przez UB i oskarżony o kolaborację oraz działalność antypaństwową. Rejonowy Sąd Wojskowy w Lublinie skazał go na karę śmierci pod zarzutem usiłowania obalenia ustroju. Za wstawiennictwem wojewody lubelskiego Kazimierza Sidora (byłego żołnierza BCh i AL.) Bolesław Bierut decyzją z 16 grudnia 1944 roku zamienił karę śmierci na 10 lat więzienia.
Karę odbywał w Centralnym Więzieniu Karnym we Wronkach, skąd w sierpniu 1946 roku został zwolniony ze względu na stan zdrowia.
W 1949 roku został korespondentem terenowym "Gazety Ludowej", a w 1951 "Woli Ludu".
W lipcu 1952 roku został aresztowany po raz drugi i osadzony w WUBP w Lublinie. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Lublinie w październiku 1953 roku został skazany na 8 lat więzienia, utratę praw publicznych na 3 lata i konfiskatę mienia.
Osadzony został na Zamku Lubelskim, następnie ze względu na stan zdrowia w szpitalu więziennym w Warszawie, a na koniec w Centralnym Więzieniu Karnym w Goleniowie.
15 marca 1955 na wskutek starań kolegów i zły stan zdrowia został zwolniony warunkowo.

Po wyjściu przez długi czas nie mógł znaleźć pracy, ostatecznie zatrudnił go S. Kamiński, dyr. Spółdzielni Zbytu Produktów Zwierzęcych w Lublinie (b. sekretarz PPR pow. puławskiego).
Od roku 1957 współpracował z Krajową Radą Kobiet Polskich przy Ogólnopolskim Komitecie Frontu Jedności Narodu. W 1960 roku ukazał się jego książka o działaniach BCh w powiecie puławskim "Maszerują Chłopskie Bataliony", zaś w 1970 "Podziemnym marszem".
Ta pierwsza uzyskała nagrodę Ministra Obrony Narodowej. Pisywał tez artykuły wspomnieniowe do czasopisma "Za wolność i lud".

W 1965 roku uzyskał specjalną rentę Prezesa Rady Ministrów z tytułu zasług, nie miał praw do żadnego innego świadczenia z powodu krótkiego stażu pracy i nie osiągnięcia wieku emerytalnego.

W 1956 roku złożył wniosek do Prokuratora Generalnego PRL o rewizję wyroku. Uzyskał uchylenie wyroku z 1953 roku, natomiast unieważnienie wyroku z 1944 roku nastąpiło dopiero w 1995 roku na wniosek jego żony.

Stefan Rodak zmarł w szpitalu w Lublinie 26 października 1975 roku wskutek wrzodu żołądka i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym w Lublinie przy ul. Białej.

Został awansowany do stopnia pułkownika i odznaczony Orderem Virtuti Militari kl. V, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Partyzanckim oraz Krzyżem BCh.


Biografia opracowana i udostępniona portalowi dws.xip.pl przez Vinicjusza Mocnego.