Tarciowy zapalnik do granatów ręcznych opracowany przez Władysława Pankowskiego - przedwojennego pirotechnika, pracownika wytwórni amunicji nr 1 w Warszawie (Fort Bema). Pierwszy projekt został przedstawiony w marcu 1942 roku, a w czerwcu wykonano pierwszą formę do ich produkcji seryjnej. Powielone formy rozdystrybuowano na terenie całego kraju, co umożliwiło masową produkcję granatów ręcznych w zakładach konspiracyjnych.

W kadłubie zapalnika (wykonanym w 92% z ołowiu i w 18% z antymonu) przebiegał kanał zawierający sprasowany czarny proch pełniący funkcje opóźniacza o czasie spalania ok. 4,5 sekundy. Do inicjowania płomienia stosowano sznurek pokryty masą zapalającą ulegającej zapłonowi na skutek tarcia na identycznej zasadzie jak zapałka. Gdy płomień docierał do dolnej części przepalał tekturową przeponę i inicjował zapłon spłonki detonacyjnej wypełnionej w górnej części 0,8 g piorunianu rtęci, natomiast w dolnej 1,2 g trotylu.

Podstawowym typem granatu w którym zastosowano zapalnik tego typu była popularna "sidolówka", ale powszechność jego produkcji pozwoliła na zastosowanie go także w innych granatach.


Źródła:
Kazimierz Satora "Podziemne zbrojownie polskie 1939-1944", Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 2001